2017-01-09
Progrock is een muziekstijl voor fijnproevers door fijnproevers, althans naar de mening van de doorgewinterde liefhebber. Door mensen die niet zoveel op hebben met dit soort muziek wordt er vaak vreemd aangekeken tegen het genre en wordt het vaak weggezet als pretentieuze moeilijkdoenerij, want waarom je muziek verpakken in ellenlange songs vol uitputtende instrumentale passages op eeuwigdurend (concept)albums, wanneer je ook sneller ter zake kunt komen. Het Amerikaanse Edensong doet er met Years In The Garden Of Years echt alles aan om aan het vooroordeel van de progrock-haters te voldoen; een album van over de zeventig minuten waarbij een aantal songs dicht tegen de tien minuten aanschurken. We gaan er maar eens goed voor zitten. Wat bij de eerste tonen al direct opvalt, is dat Edensong op haar derde album ambachtelijke progrock produceert met een vette jaren zeventig tic en door het vele gebruik van de fluit schatplichtig is aan Jethro Tull. Het is misschien al te gemakkelijk om de in 2002 opgerichte band op deze manier af te serveren, maar de mooie opener ‘Cold City’ dwingt het de band direct deze hoek in. Overigens doemt in dit nummer ook gelijk de naam van Opeth anno 2016 op, iets wat ook opgaat voor het instrumentale ‘End Times In Retrospect’.
De zachte, wat melancholieke, stem van zanger/gitarist/oprichter/ componist James Byron Schoen past heel goed bij de netjes gestileerde rock van de band die in de loop der jaren met een flinke hoeveelheid personeelswisselingen te maken heeft gehad. Geen vuiltje aan de lucht zo blijkt, maar is het voldoende spannend om de volle zeventig minuten te vermaken. Het antwoord is ja, ondanks dat de plaat aan alle clichés met betrekking tot progrock voldoet, is Years In The Garden Of Years een heerlijke plaat. De fijne droge, niet overstuurde, productie zorgt ervoor dat je er ook niet moe van wordt en de plaat prima uit te zitten is. Je moet dan natuurlijk wel van de stijl houden en niet vies zijn van een flinke hoeveelheid fluitriedeltjes. Gelukkig wordt er ook gebruik gemaakt van orgel en cello, prachtig gedaan in het eerste stuk van ‘The Hollowed’. Deze track doet klassiek aan en vergt door de weelderige orkestraties en het vingervlugge pianowerk flink wat van de luisteraar. Het wordt direct gevolgd door het springerige ‘Down The Hours’ dat de spanning prettig opbouwt.
Het lange instrumentale en afwisselende ‘Chronos’ wordt spannend gehouden door een aantal stevige riffs. Tegen het einde van de plaat komen we dan nog het rustige ‘Rgenerations’ tegen dat muzikaal wel wat aan Mostly Autumn doet denken. Het vrij stevige ‘Yawn Of A Blink’ is een mooi slotakkoord van een album dat bij liefhebbers van ambachtelijke progrock goed in de smaak zal vallen. Years In The Garden Of Years is als ambachtelijk bereid voedsel: niet vernieuwend of sexy, maar wel heel lekker.
Public Access TV - Never EnoughNew York City is op muziekgebied altijd The City Of Cool geweest. Van de...
Martha Jane & The Talisman - Hello Demon De kans dat je ooit eens behoorlijk onder de indruk bent geraakt van de...