2017-01-24
Meteen maar even een misverstand uit de wereld helpen: ondanks het androgyne uiterlijk van Chris Pureka hebben we hier toch echt te maken met een dame. Niet heel handig, zeker niet omdat het op een folkalbum vaak nogal een verschil maakt of het door een vrouw of een man ingezongen wordt. Back In The Ring is studioalbum nummer vier van mevrouw Pureka, en zoals de titel al doet vermoeden is er nogal wat tijd voorbijgegaan sinds nummer drie: zes jaar liefst. Wat de titel verder prijsgeeft is het thema van het album: niet opgeven maar vechten, in dit geval zowel tegen relatieproblemen als innerlijke demonen.Dat vertaalt zich op Back In The Ring vooral in sterk emotioneel geladen vocalen. De teksten zijn bij vlagen raak, maar ook los daarvan weet Pureka haar publiek te boeien met een beheersing van het vocale spectrum: waar er over het algemeen heel helder en intiem gezongen wordt, komt ze indien nodig ook bijtend en soms zelfs kwaad uit de hoek, zonder daarbij aan kracht in te boeten. Die veelzijdigheid is een absoluut pluspunt op Back In The Ring. Dat heeft ze zelf ook door gehad, zo blijkt uit de composities.
Er wordt namelijk vrij spaarzaam en zacht gespeeld, waardoor er veel ruimte vrijkomt voor de vocalen. Desondanks is het instrumentale deel van de plaat nergens saai: er is voldoende variatie te horen, van staccato gitaarwerk (‘Silent Movie’) en stevige toms (‘Crossfire, Pt. 1: The Matador’) tot strijkers (‘Bell Jar’) en een uitstekende piano-outtro (‘Crossfire, Pt. 2: The Dirge’). Doordat instrumenten en vocalen elkaar versterken wordt Back In The Ring bovendien bij vlagen catchy en luistert het ondanks de vrij zware stof toch makkelijk weg: ‘Cabin Fever’ is daarvan het duidelijkste voorbeeld.
Het nadeel van die aanpak is echter wel dat de plaat weinig uitschieters kent, niet naar beneden maar helaas ook niet naar boven. Er wordt een constant niveau gehaald, maar echt de oren spitsen omdat er iets interessants, iets vernieuwends of iets spannends gebeurt is er niet bij. Zo zijn bijvoorbeeld de vocalen weliswaar lekker gevarieerd, maar had het geen kwaad gekund om af en toe eens een tweede stem toe te voegen. Ook instrumentaal wordt er ondanks de variatie tussen de nummers overal braaf binnen de lijntjes van het genre gekleurd, waardoor echte diepgang uitblijft. Als we daarbij optellen dat de plaat halverwege wat inzakt doordat er teveel downtempo nummers achter elkaar geplaatst zijn, dan levert dat toch minpunten op.
Desondanks is Back In The Ring een prima plaat, die gedragen wordt door sterke vocalen maar ook instrumentaal zeker niet teleurstelt. Het is jammer dat er niet wat meer risico wordt genomen, maar als de kwaliteit van een constant niveau is valt dat door de vingers te zien. Het talent is er; nu nog wat meer durf.
The Breath - Carry Your Skin The Breath is de nieuwe band van Stuart McCallum, gitarist van de Cinematic...
The Slow Show - Dream Darling The Slow Show heeft met haar unieke sound al lang en breed een plekje in...