Op het eerste gezicht biedt debuutalbum Carry Your Kin een aangenaam geluid. De muziek is breed opgezet en creëert echt een sfeer. De stem van Connolly is dromerig. Op het nummer ‘Antwerp’ doet ze denken aan een introverte Florence & The Machine. Dankzij het dreigende drumritme en dito gitaar krijg je het idee dat het nummer elk moment kan ontploffen in een catchy refrein, dat er niet komt. Tijdens andere nummers, zoals ‘This Dance Is Over’ komt die climax wel. De gitaar gaat rockend los, maar nergens wordt het daadwerkelijk catchy.
Carry Your Kin legt de nadruk op het sfeerelement. De mengelmoes van ambient dance, jazz en soul komt geen moment op gang. Het is een geluid waar muzikanten als James Blake en Jamie Woon in grossieren. De combinatie van nummers die geschreven zijn vanuit de Ierse folk traditie met de melodieën van de voorgaande muzikanten had goed kunnen werken. Dat doet het helaas niet. Riognach Connoly zingt op de meeste van de nummers enkele regels en laat de muzikale omlijsting de rest doen. Soms neemt het tempo toe, maar Connolly blijft op dezelfde kalme toon zingen. Een nummer die korter dan vijf minuten duurt is moeilijk te vinden. Dat maakt dat elk liedje, en de plaat als geheel, na verloop van tijd gaat vervelen. Tijdens het luisteren naar Carry Your Kin ga je de beats van het Cinematic Orchestra missen en begin je te verlangen naar de emotionele diepgang van James Blake.
Henk & Melle - Piece Of The PieHenk Koorn, bekend van Hallo Venray en Melle de Boer van Smutfish, namen vier...
Chris Pureka - Back In The Ring Meteen maar even een misverstand uit de wereld helpen: ondanks het androgyne...