2017-01-24
In ons eigen kikkerlandje verrees ergens in de jaren negentig Soulburn, een death/blackmetalband waarvan de kern uit leden van het op dat moment terziele gegane Asphyx bestond. Kenners weten dat we het hier over drummer Bob Bagchus en gitarist Eric Daniels hebben. Echter na één album in 1998 was het alweer uit met de pret omdat de band simpelweg weer als Asphyx (toch een hele grote naam binnen het genre) verder ging, om er echter in 2000 na een album weer mee op te houden. Een reünie en hier en daar wat albums later hebben Bagchus en in een eerder stadium Daniels de metalen deur van Asphyx (voorgoed?)achter zich dicht getrokken. Dus ligt de weg weer open voor Soulburn. Zo geschiedde en in 2014 zag, na zestien jaren, weer eens een album van Soulburn het levenslicht. Tot grote vreugde van de grote schare liefhebbers, want zo dik gezaaid zijn blackmetalbands in Nederland nu ook weer niet. Want dat is dus waar het derde album van Soulburn uit bestaat: een ambachtelijk gebrouwen pot blackmetal met een voet in de jaren tachtig en een voet in het heden. U voelt het al: op Earthless Pagan Spirit zijn de invloeden van voorvechters Celtic Frost en Bathory kostelijk vermalen met het bekende geluid dat sinds begin jaren negentig vanuit Scandinavië onophoudelijk tot ons komt. Dit alles gecombineerd met de verduiveld bloeddorstige teksten is dit het recept voor een echte blackmetalplaat.
Slechte songs staan er niet opEarthless Pagan Spirit, maar de Triptykon-achtige doom van ‘Howling At The Heart Of Death’ en de smerige rochelstrot van Twan Van Geel is een gedenkwaardige attractie die een verrot lijk nog tot leven wekt. Het eenvoudige, maar doeltreffende ritme in ‘As Cold As Heavens Stain’ doet weer wat aan Bathory denken, maar ook aan de blackmetal zoals Mayhem en Burzum dat in de jaren negentig makten. De smerige riff van deze track blijft als een op hol geslagen cirkelzaag door je frontale hersenkwab hakken. Tjonge, wat een duivelse smerigheid!
In ’Withering Nights’ horen we ineens een dame zingen. Misschien is het Beëlzebub zelf wel, in een verleidelijke gedaante, om ons naar het vagevuur te leiden. Van Geel heeft er maling aan en rochelt stug door. Net zo goed als Bagchus lekker tegendraads, als door de duivel bezeten, doortrommelt in het ontzagwekkende ‘The Torch’. Prachtig, maar het ultieme hoogtepunt moet dan nog komen in de vorm van het monsterlijk goede ‘Spirited Asunder’ waarin een slepend tempo een monsterriff, die klinkt als een kettingzaag in een abattoir, van zuurstof voorziet. Daarbij boert en kotst Twan van Geel als een giftige Tom Warrior in zijn beste dagen. De begeleidende declamaties zorgen er voor dat het epos gemeen duister klinkt.
Soulburn lijkt definitief terug met dit duivels goede blackmetal werkje waar je je vingers bij aflikt. Wie nog durft te zeggen dat er in Nederland geen goede blackmetal gemaakt wordt heeft een flinke lading darmpek in zijn oren zitten.
.jpg)
Touché Amoré - Stage Four Touché Amoré is bezig aan een intensief en goed jaar. Hebben de heren met...
.jpg)
Leonard Cohen - You Want It Darker Leonard Cohen overleed begin november. Enkele weken daarvoor bracht hij...