Bolm laat horen dat met elf nummers het wegzingen van frustratie, boosheid en pijn er ook een flinke dosis diversiteit te vinden is en bij vlagen de band ook wat meer de punk- en indiekant op laat zoeken. Touché Amoré laat niet alleen louter screamo horen, maar durft ook buiten de gebaande paden te treden. ‘Displacement’ is hier misschien wel het beste voorbeeld van; de band combineert venijnige gitaren met een doordringende bas, allen onder de bijna pijnlijke schreeuwen van Bolm. Wat het echt persoonlijke is op het album, is zijn hart.
Het geheel levert een flink aantal kippenvel momenten op, bijvoorbeeld ook in ‘Palm Dreams’, als Bolm zingt hoe hij de geschiedenis van zijn moeder thuis aan het herbeleven is. Afsluiter ‘Skyscraper’ is de kers op de taart, waar Bolm en band alles uit de kast halen en de hele ervaring misschien wel op de meest bevrijdende manier afsluiten. Een muur van gitaren en schreeuw trekt zich op, en vaagt de slechte herinneringen misschien wel deels weg. Het subject van Stage Four mag dan een zeer zwaar en beladen zijn, het album is bij vlagen ook zeer bevrijdend en ergens opbeurend. Om maar te concluderen: met afstand de beste plaat van het jaar. Eentje om naar terug te keren.
Chris Robinson Brotherhood - If You Lived Here, You Would Be Home By NowDat de Gallagher broertjes een op zijn minst turbulente relatie hebben moge...
Soulburn - Earthless Pagan Spirit In ons eigen kikkerlandje verrees ergens in de jaren negentig Soulburn , een...