2017-01-10
Symfonische metal met vrouwenzang, oftewel female fronted metal, het is iets waar we al jaren dood mee worden gegooid. In Nederland lusten we er wel pap van, getuige de hoeveelheid prima bands die ons landje herbergt, maar ook uit andere Europese uithoeken komen steeds betere bands. Ditmaal mogen we een Enemy Of Reality uit Griekenland begroeten. Het vijftal muzikanten is in 2013 begonnen en bracht al heel snel haar debuutplaat Rejected Gods uit. De band brak niet echt door, maar kreeg over het algemeen redelijk positieve recensies. Twee jaartjes later is er al het tweede album Arakhne, een conceptplaat die, net als haar voorganger, geïnspireerd is door de oude Griekse mythen. Deze plaat zal het moeten gaan doen voor de Grieken. Het is voor ze te hopen, want hoewel Arakhne een prima plaat is, is het ook niet onderscheidend genoeg als we het vergelijken met de grote namen. Zangeres Iliana Tsakiraki heeft een behoorlijk hoge sopraan tot haar beschikking en weet gelukkig ook een toontje lager te vinden. Wanneer Iliana tegen haar grenzen komt en echt wat te hoog gaat klinkt ze vrij schel. Gelukkig maskeert de dichtgesmeerde wollige productie deze oneffenheden en krijgt ze hier en haar hier en daar wat vocale hulp uit de mannelijke hoek toegestopt. Ook het symfonische geweld zorgt ervoor dat je soms goed je best moet doen om door alle bombast heen te luisteren. Overweldigend in het begin, maar wel een truc dat een gebrek aan goede songs vaak verbloemt. Gelukkig zijn de songs op Arakhne prima te doen. Geen hoogvliegers, maar er zijn er zat in het genre die wat dat betreft slechter presteren. Daarnaast beschikt de band in de persoon van Steelianos Amoiridis over een gitarist die van wanten weet en een klassiek geschoolde toetsenist ( Leonidas Diamantopoulos) die samen strijden om de meeste aandacht, waarbij Leonidas een licht overwicht heeft.
Verder heeft de band nog wat hulp ingeroepen van een paar grote namen zoals Jeff Waters (Annihilator) en Fabio Lione (Rhapsody Of Fire) en zingt zangeres Chiara Malvestiti een mopje mee op ‘Showdown’, een track waarin Iliana soms wel heel erg pieperig overkomt. Ze schroomt echter ook niet om wat expressiever uit de hoek te komen. Zo geeft haar Diamanda Galas-achtige geschrei in ‘Nuuthetisis’ een lekker onbehaaglijk gevoel. Dit snelle nummer is een van de fraaiste op het album, niet in het laatst door de splijtende solo van Jeff Waters. Verder horen we nog een hoop snelheid en geroffel op de plaat, en is het fijn als de dichtgemetselde muur soms even wegvalt, zoals in het Nightwish-achtige ‘Weakness Lies Within’ waarin we gelijk horen hoe goed Leonidas is op de toetsen.
Arakhne is nergens origineel, maar dat is schier onmogelijk binnen het platgetreden genre. Wat rest is een album dat aantoont dat de Griekse band een goede middenmoter is die met strak spel, redelijk tot goede songs en een hoop bombast de nodige zieltjes zal weten te winnen. Maar uit de ruif van de symfonische metal eten echter al heel wat zieltjes mee, dus het zal lastig worden. Voer voor fans van Nightwish en aanverwante bands.
Deleyaman - The Lover, The Stars & The CitadelHet duo Deleyaman wordt gevormd door Aret Madilian en Beatrice Valantin. Ze...
.jpg)
Eye - Vision And Ageless Light Na het uitbrengen van hun tweede album ging het duo Brandon Smith en Lisa...