2016-12-14
Een schokkende uitspraak tijdens een interview, je flink laten gaan met heel toevallig een berg fotografen in de buurt, allemaal publiciteit voor de release van je nieuwe album. Je kunt het ook van de zonnige kant aanpakken en je publiekelijk inzetten voor een goed doel. Vaak is het bewust gestuurd, maar soms helpt het lot je een handje, en niet altijd op de goede manier. Het laatste is het geval voor Frank Iero en zijn band die niet meer naar de naam The Celebration, maar The Patience luistert. Tijdens de tour voor het nieuwe album van de ex-gitarist van My Chemical Romance botste een bus in Sydney met het tourbusje van de band. Iero zelf kwam er wonderwel zonder kleerscheuren vanaf, maar twee inzittenden raakte zwaar gewond. En dat zo`n twee weken voor de release van Parachutes. Niet zonder gevolg zo bleek bij het annuleren van de tour voor de rest van 2016.Waar het debuutalbum van Frank Iero, Stomachaches, op de drums na, eigenhandig in elkaar werd gezet, zijn de bandleden die Iero op de bijbehorende tour ondersteunde zo ingeburgerd dat opvolger Parachutes samen met hen tot stand kwam. Niet gek om je zoveelste project dan een andere naam te geven. Net als op de debuutplaat krijgen we een dozijn songs voorgeschoteld met veel gitaargeweld, beukende drums met daarop de schreeuwerige zang van Iero. Het doet in de verte nog altijd denken aan My Chemical Romance.
Net als op Stomachaches zit het muzikaal tussen punkrock en post-hardcore in, maar er is ook ruimte voor invloeden uit de folk en Americana, bijvoorbeeld op ‘Miss Me’. Zeker op de eerste tracks, met name ´World Destroyer´ en ´Veins! Veins!! Veins!!!´, gaat men er hard in. Naarmate het album vordert wordt er wat gas terug genomen. Door het rammelende gitaarwerk en het schreeuwerige stemgeluid blijft het schurende randje echter behouden, zelfs op een rockballad als ‘Remedy’. Maar of het nu ballads of punkrockers zijn, voorop staat dat Frank Iero zijn diepste emoties gebruikt voor zijn (persoonlijke) teksten. Het komt uit zijn tenen. Dit blijkt wel uit afsluiter ‘9-6-15’, een eerbetoon aan zijn overleden opa, of ‘Dear Percocet, I Don`t Think We Should See Each Other Anymore’ over zijn verslaving aan pijnstillers. Dat het zoals eerder gezegd schuurt en rammelt maakt duidelijk dat die emotie boven de perfecte song gaat. Het maakt de songs van Iero geloofwaardig en daarmee het album bijzonder sterk en oprecht. Denk echter niet dat je op Parachutes alleen maar zwaarmoedige songs op je afgevuurd krijgt, want hoewel hoogtepunten ‘Oceans’ en ‘I ‘ll Let You Down’ weliswaar geen vrolijke teksten kent, klinken de dynamische tracks hoopvol en speels.
Frank Iero heeft met het betrekken van de bandleden bij het maken van een nieuw album de juiste vorm gevonden. Iero heeft meer tijd en aandacht voor zijn teksten en zijn zang, wat de songs ten goede komt. Het maakt Parachutes een van de betere platen van het jaar.
.jpg)
Every Time I Die - Low TeensHoe leg je Every Time I Die het beste uit aan een Nederlander? Dat is heel...
.jpg)
Nihilism - Beyond Redemption Deathmetal uit de jaren negentig is nog steeds een onuitputtelijke bron voor...