2016-12-06
Kate Tempest (echte naam: Kate Esther Calvert) is pas 31 jaar, maar toch is ze al een onderscheiden toneelschrijfster, dichteres en spoken word artieste. Daarnaast houdt ze er ook nog een muziekcarrière op na. Deze begon in 2011 met het album Balance, dat ze uitbracht met de band Sound Of Rum. In 2014 debuteerde ze onder haar eigen naam met het album Everybody Down. Hierop vertelde Tempest het verhaal van een aantal Londenaren en dit verhaal verwerkte ze vorig jaar tot de roman The Bricks That Built The Houses. Tempests tweede album heet Let Them Eat Chaos en opnieuw vertelt ze het verhaal van een aantal mensen in Londen. Waar de verschillende personages op haar vorige album echter allemaal met elkaar verbonden waren, vertelt ze deze keer zeven losse verhalen die pas helemaal aan het einde bij elkaar komen.
De zeven personages op Let Them Eat Chaos wonen allemaal in dezelfde wijk, maar het enige wat hen bindt is dat ze allemaal om 4:18 ’s nachts wakker zijn. Zo is daar verpleegster Esther, Alisha, wiens partner kortgeleden is overleden, de succesvolle PR-man Bradley, en Zoe, die haar spullen aan het pakken is. Pete kennen we al van Everybody Down en hoewel hij inmiddels wel werk heeft gevonden, gaat het nog steeds niet echt goed met hem.
Dit laatste geldt eigenlijk voor alle mensen op Let Them Eat Chaos. Allemaal vechten ze hun eigen strijd. Aan de hand van deze zeven verschillende personages geeft Tempest een beschrijving van het leven van gewone mensen in het Londen van 2016. Geen mensen die in ‘The City’ een torenhoog salaris verdienen, maar mensen die moeten knokken om rond te komen in deze dure stad. Mensen die in hun leven vooral tegenwind hebben en die het gevoel hebben er helemaal alleen voor te staan.
Tempest omschrijft haar karakters op zo’n manier dat ze ook echt gaan leven en de nogal desolaat klinkende muziek versterkt het naargeestige gevoel. Tempest bewandelt de scheidslijn tussen hiphop en spoken word, zoals bijvoorbeeld ook Scroobius Pip dat doet, en de muziek staat volledig in dienst van het verhaal. Dit betekent overigens niet dat aan de muziek geen aandacht is besteed. Integendeel, de muziek is erg sterk, met veel diepe bassen en ijskoude synthesizerklanken, maar nergens overschreeuwt deze het verhaal.
Dit verhaal is wel iets lastiger te volgen dan Everybody Down, vooral doordat het allemaal losse verhalen zijn in plaats van een doorlopende verhaallijn. Zoals gezegd komen de personages aan het eind van het album wel bij elkaar en daarna volgt nog een ijzersterke passage waarin Tempest oproept om onze onverschillige houding te opzichte van anderen te laten varen en meer liefde te tonen. Dit gedeelte doet denken aan haar ijzersterke gedicht Hold Your Own en is het absolute hoogtepunt van een sterk album.
The Imperial Crowns - The CallingHet optreden tijdens het Moulin Blues Festival 2015 in een...
Soft Hair - Soft Hair Connan Mockasin en Sam Dust (bekend van LA Priest en Late of the Pier) vormen...