2017-01-26
Met een wervelwind aan geluiden opent Katie Gately haar debuutalbum Color. Hierbij is meteen duidelijk dat de Amerikaanse artieste niet over een kam te scheren is. Je kunt het raar of kunstig noemen, maar de eerste plaat van deze van oorsprong producer is op zijn minst bijzonder. Toegankelijk is misschien niet helemaal het juiste woord, maar Gately’s muziek luistert ondanks de vreemde vibe niet moeilijk weg. Een ding is zeker: er staat je een hoop te wachten op Color. Ergens in de mix komen allerlei invloeden terug, ‘Tuck’ heeft de agressiviteit die Björk soms ook bezit. Gately’s geluid is nog wat lomper, en doet qua weirdness soms denken aan het werk van de Venezolaanse producer Arca. Voor de zang heeft Madonna (ten tijde van Ray Of Light welteverstaan) op het gebied van inspiratie een duit in het zakje gedaan.
Het klanktapijt wat de Amerikaanse hier uitrolt is wijds, zwaar en vreemd, maar bijzonder lekker. Ze sampelt er lustig op los en vermengt ook haar eigen hoge stemmetje in het geheel. Het kan nooit genoeg zijn, heeft Gately waarschijnlijk vaak gedacht tijdens het maken van dit album. Het is knap hoe ze het overzicht weet te bewaren ondanks de enorme hoeveelheid elementen die ze in haar nummers verwerkt. Het resultaat is vaak een wijds geluid met verrassend veel aandacht voor eenheid. De artieste neemt gelukkig ook vaak de tijd om haar nummers uit te werken, want met zeven nummer tikt Color ruim veertig minuten aan.
Dat er is nagedacht over deze plaat komt ook terug op het nummer ‘Rive’. Hier staat Gately de luisteraar toe om weer even op rust te komen, maar ook hier gaat dat totaal op haar eigen manier. De nerveuze ondertoon van haar muziek blijft in de lucht hangen en draagt bij aan de totale trip van het album. Enig punt van kritiek is dat Gately’s stem vaak wordt overschaduwd door het immense geluid dat ze zelf creëert en de aandacht voor de lyrics zal bij Color daarom wat makkelijker kunnen verslappen. Toch doet het verder geen enorme afbreuk aan de trip die dit album presenteert. Van een nummer als ‘Frisk’ gaan je haren namelijk recht overeind staan.
Er is geen zwak moment op Color, tegen het einde gaat Gately ook nog maar even op Philip Glass-achtige wijze te werk op ‘Sire’. Je kunt er lang en breed over nadenken, maar ‘wow’ is toch echt de meest perfecte term om dit geweldige album te beschrijven. Dan krijg je als laatste nummer ook nog eens de titeltrack ‘Color’. Luister smakelijk!
.jpg)
Douglas Dare - AforgerNa het mooie debuut Whelm uit 2014 duikt singer-songwriter Douglas Dare...
Botany - Deepak Verbera New Age. Het is een term die vast bij veel mensen onmiddelijk associaties...