2016-12-22
Ken je dat? Van die intro`s die zo goed in elkaar zitten dat de rest van de track eigenlijk overbodig is. Een van de beste voorbeelden: ‘Eye Of The Tiger’. Als je die spanning en power vergelijkt met de rest van de klassieker, haalt het nergens meer het niveau van het intro. Het werk van het Groningse J.R. Smith & The Meteorites kent niet echt gelijkenissen met Survivor, maar is juist een schoolvoorbeeld van een band waar het intro in dienst staat van het liedje. De band, die door J.R. Smith werd opgericht voor het afronden van zijn studie aan de Academie voor Popcultuur, weet op haar eerste EP goedgeplaatste intro`s af te leveren die volledig passen bij het karakter van de dromerige, melancholische popsongs met een rootsy feel. Hoewel EP, met zeven songs en een hidden (bonus)track, mag je best van een volwaardig album spreken. Vooropgesteld de plaat klinkt bijzonder sympathiek. Er is weinig opsmuk, het geheel is heel netjes geproduceerd en hierdoor is er veel ruimte voor het instrumentarium. Het trekt je aandacht regelmatig naar de baslijnen, de gitaarsolo`s, de Hammond op ‘City’, de slides op ‘You Got Away’ of de dobroklanken op ‘She`s Got A Gun’. Daarbij daagt de albumhoes, die dan misschien niet tot de mooiste behoort (afhankelijk van je smaak natuurlijk), uit om het plaatje eens goed te bestuderen. Het geheel is tot in de puntjes verzorgd. Het is dan ook zoeken naar een kritische noot. Je zou kunnen zeggen dat de stem van J.R. Smith niet de sterkste is. De zang klinkt hier en daar wat dunnetjes, maar dat de stem dan weer doet denken aan dat breekbare geluid van Travis frontman Fran Healy, maakt juist weer veel goed.
Een tweede kritische noot zou kunnen zijn dat de tracks erg braaf en veilig klinken. Het is daardoor weinig verrassend en dat schijnt bij veel van de critici toch een vereiste te zijn. Maar soms hoeft het ook gewoon niet verrassend, schokkend of vernieuwend te zijn om binnen te komen bij de luisteraar. Soms kun je ook gewoon een goede plaat hebben die een aantal mooie liedjes levert in een genre waar je alles wel zo`n beetje gehoord hebt. Zo`n album is Highway The Night en het voordeel is dat je dan gaat zoeken naar kleine dingen die opvallen. Zo komen we weer uit bij de functionele intro’s zoals die van de titeltrack. Simpel en kort, maar de eerste gitaartonen zijn meteen raak. Daarnaast blijkt op een track als ´Californian House´ dat de band ook goed is in het neerzetten van een sfeer.
J.R. Smith levert met Highway The Night een eerlijke, oprechte plaat waar je eigenlijk alleen maar sympathie voor kunt hebben. Niet te moeilijk doen en gewoon een aantal goede liedjes op een plaat zetten. Weg met overbodige effecten en gekunstelde arrangementen, gewoon pure muziek. Daar is helemaal niets mis mee.
OneRepublic - Oh My MYHet is zo’n band waar je heel veel nummers van kent maar eigenlijk de artiest...
.jpg)
Yentl en de Boer - M'n Snoep: Live In Het Concertgebouw ”Festivalinfo is onze nieuwe beste vriend met vier sterren en een super leuk...