2017-01-09
Wat hebben de heren van het Wolf People de afgelopen drie jaar in hemelsnaam allemaal gebruikt? Het is een vraag die automatisch opgeroepen wordt door het psychedelische sausje dat veel meer dan voorheen afdruipt van Ruins, het vierde album van de band. Desondanks is het een ontzettend gevarieerde plaat geworden, die constant herinneringen oproept aan de seventies. Dat begint al direct op opener ‘Ninth Night’, dat met name door de zang een Jethro Tull vibe oproept, maar die aanvult met lomp bas- en drumwerk en een fuzzy gitaarsolo. Dat typische rommelig klinkende gitaargeluid horen we overigens over de gehele plaat en is een van de pijlers onder het psychedelische geluid dat de band voortbrengt. Gelukkig is het allesbehalve een trucje, maar levert het ook ijzersterke riffs (‘Kingfisher’, ‘Salts Mill’) en sterke solo’s (‘Rhine Sagas’, ‘Night Witch’) op. Tel daar de bij vlagen smerig klinkende drums en stuwende baspartijen bij op , en alle ingrediënten voor een stevig potje rocken zijn aanwezig.
En toch is dat niet wat er gebeurt, en dat siert de band. Het zou makkelijk zijn om vijftig minuten lang het gas vol in te trappen en te blijven knallen, want dat Wolf People dat beheerst is duidelijk. De heren hebben echter meer in hun mars: folk in de stijl van Jefferson Airplane. Verwacht echter geen plaat die voor de helft uit folknummers bestaat en voor de andere helft rockt: het knappe aan Ruins is namelijk dat de band binnen nummers van stijl weet te switchen zonder dat het geforceerd overkomt. Dat levert verrassend sterke nummers op als ‘Night Witch’, dat qua invloeden switcht van Black Sabbath naar Procol Harum en King Crimson en weer terug. Die veelvoud aan stijlen leidt ertoe dat Ruins gevarieerd klinkt, en doordat de band hun diverse invloeden zo goed aan elkaar plakt heeft het album desondanks een duidelijke eigen smoel.
Wat wel een beetje hit or miss is op Ruins is de productie. De nummers zijn behoorlijk dichtgetimmerd, wat bij vlagen rommelig overkomt. Dat is echter ook inherent aan het genre, en de productie draagt bovendien daarnaast bij aan de variatie en lijkt de nummers een hoger tempo te geven dan ze daadwerkelijk hebben. Verder is de zang af en toe wat vlak, maar ook dat past eigenlijk goed bij het psychedelische karakter van de muziek. Tenslotte voegen de (twee!) reprises van Kingfisher niet meer toe dan een gevoel van herkenning, wat de vraag oproept wat hun doel precies is, maar dat is het dan ook eigenlijk wel qua minpunten.
Dat betekent ook meteen dat Wolf People op de valreep nog een album aflevert dat rijp is voor eindejaarslijstjes. Ruins is een bijzonder sterk, gevarieerd psychedelisch rockalbum en een feest der herkenning voor iedereen die de seventies een warm hart toedraagt.
Red Fang - Only Ghosts Red Fang , dat klinkt als een Indianenopperhoofd maar is in de praktijk het...
OneRepublic - Oh My MY Het is zo’n band waar je heel veel nummers van kent maar eigenlijk de artiest...