2017-03-10
De Amerikaanse singer-songwriter Michael Nau is de frontman van de bands Cotton Jones en Page France, maar het werd tijd voor een eigen plaat. Gedurende drie jaar bouwde hij langzaamaan Mowing, terwijl hij ondertussen vader werd van twee kinderen. Zijn nummers zijn een mooie mix tussen folk, pop, soul en een beetje americana. Mowing is een ontzettend prettig album geworden, dat vooral een hele “mellow” sfeer uitdraagt. Het heeft minder folk-invloeden dan zijn bands Cotton Jones en Page France, maar hoewel het geluid herkenbaar blijft, lijkt Michael Nau beter op zijn plek te zijn. Zijn solodebuut klinkt alsof alle puzzelstukje op hun plaats zijn gevallen. Nadat het album vorig jaar al eerder in de Verenigde Staten werd uitgebracht en een onverwacht groots succes werd, is er besloten om ook Europa kennis te laten maken met zijn muziek. In eerste instantie doet Michael Nau een beetje denken aan Angus Stone, van Angus and Julia Stone, maar al snel is goed te horen dat Michael Nau toch een heel eigen geluid heeft. Michael Nau’s werk is een stuk ongedwongener en ontspannener dan dat van de bovengenoemde. De eerste single is het vrolijke ‘Love Survive’. Hier zingt hij samen met zijn vrouw Whitney McGraw zijn “comfort song”. De piano op het nummer is opgewekt en de lopende bas heeft zelfs een funky ritme, maar vooral Michael Nau zelf blijft de kalmte behouden. Ook de andere nummers houden altijd een rust, maar hebben vooral een heerlijk nonchalante en ontspannen sfeer. Zo bestaat het instrumentale ‘Mow’ uit een luie drum met een gitaarsolo die vanaf de eerste seconde eigenlijk al een outro lijkt te vormen. Halverwege stopt de muziek, om vervolgens toch weer ingezet te worden en langzaamaan steeds meer energie lijkt te krijgen. Een ander lekker eigenzinnig nummer dat opvalt, is ‘Maralou’. Het is lastig om het lieve liedje niet na één keer luisteren het liedje op de fiets te fluiten. Het is überhaupt lastig om niet telkens terug te willen keren naar de fijne sfeer die Michael Nau weet neer te zetten.
Mowing is een buitengewoon makkelijk en warm album dat lang leuk zal blijven. De charme zit hem in de simpele opzet en ontspannen sfeer van de liedjes. Het is een plaat om lekker op de achtergrond aan te hebben op een luie zondag of om de lentekriebels al een beetje op te roepen, want zoals hij zelf al zingt: “so long grey and goodbye blue”.
Howe Gelb - Future StandardsHoewel Howe Gelb al meer dan dertig jaar in het vak zit, heeft hij het...
Kathryn Williams & Anthony Kerr - Resonator Het dertiende studioalbum van de Britse singer-songwriter Kathryn Williams...