2017-03-27
De definitie van Orango in een notendop: vurige Southern Rock met subtiele Westcoast-samenzang uit het hoge Noorden. Snapt u het nog? Uiteraard valt er nog wel meer te vertellen over deze band uit Oslo die een knappe mix van classic rock, folk, blues en americana brengt. Orango is opgericht in de zomer van 1999 en bracht in 2000 en 2001 een tweetal EP’s uit en in 2004 haar debuut: Villa Exile. Na een succesvolle periode en talrijke optredens werd plots besloten om de band on hold te zetten; wat tot grote verbijstering bij de fans leidde. Tot er in 2011 ineens totaal onverwacht nieuw studiomateriaal verscheen: Confessions. Vanaf dat moment brengen de heren met regelmaat nieuw werk uit en worden ze tegenwoordig volgens sommigen zelfs the hardest working band of Norway genoemd. De fundatie wordt sinds de begindagen gevormd door zanger/gitarist Helge Bredeli Kanck en drummer/zanger Trond Slåke. Bassist/zanger Karl-Joakim Wisløff is in 2014 vervangen door de jonge Hallvard Gaardløs die sinds zijn toetreding tot de groep meteen belangrijk is voor de muzikale koers. Album nummer zes The Mules Of Nana is opgenomen in het voorjaar van 2016, klokt 45 minuten en bevat tien tracks. ‘Heartland’, met fantastisch gitaarwerk, is zonder twijfel een van vetste openers sinds tijden en de muzikale spanning is constant voelbaar. Kanck kent de kracht van herhaling: “Here’s your song, won’t be long, we will bring your boys back home”. ‘The Honeymoon Song’ barst van de energie met een hoofdrol voor drummer Slåke in het rockende tussenstuk en de veelzijdigheid van de heren wordt volkomen duidelijk met ‘Tides Are Breaking’. Rock met mooie vocalen, en je hoort dat een band ook sfeervol kan klinken met alleen bas en drums en nagenoeg geen zang en gitaar. Bij ‘Heirs’ gaat de versnelling een paar tandjes terug en blijkt een knappe ballad te zijn met voldoende ingrediënten om het niet zoetsappig of flauw te laten klinken. Hetzelfde geldt voor het fantastische ‘Train Keeps Rolling On’. Bij deze twee nummers is de toevoeging van een Hammond orgel een absolute meerwaarde. Het meest opmerkelijk is de grote variëteit aan stijlen zonder het eigen geluid te verliezen, of het nu rockt (het Hendrix-achtige ‘Hazy Chain Of Mountains’) of niet (het juweeltje ‘Born To Roll’). Knap en vooral essentieel blijken de koortjes welke soms doen denken aan The Doobie Brothers en The Eagles; wat je niet verwacht bij een band die ook flink kan knallen. Luister maar eens naar het aandoenlijke ‘Give Me A Hundred’ en de ingetogen afsluiter ‘Ghostriders’; pure folk en daardoor het muzikale buitenbeentje van The Mules Of Nana.
Orango is uitermate populair in hun thuisland en ook bij onze oosterburen zijn ze geliefd. Nu ons land nog. Bij deze een dringende oproep aan Nederlandse festivals en concertzalen: boeken deze band! Vooral ook omdat de heren live hun mannetje staan. Het jaar is pas net begonnen maar nu al een van de verrassingen van 2017.
Foxygen - HangStel je de volgende situatie voor: het is begin jaren '70 en je bent op...
Half Japanese - Hear The Lions Roar Weinig bands presteren het om meer dan veertig jaar te bestaan. Half...