2017-03-06
Herkenbaar? Je hebt in december de beste platen van het jaar op een rijtje gezet en in het nieuwe jaar wordt je geconfronteerd met een album dat echt in je jaarlijstje had moeten staan. Zo`n album is Memphis Moon van Phil Bee`s Freedom. Ten tijde van de release, ging er een exemplaar onze kant op, maar kwam nooit aan. Ze voelde bij PostNL vast aan dat het om een pareltje ging. Het is dat promoman Hans Broere navraag deed bij Festivalinfo, anders was dit meesterwerk uit 2016 aan de neus van ondergetekende voorbij gegaan. wie is deze Phil Bee`s Freedom en wat maakt Memphis Moon zo`n plaat die niet in de jaarlijst van ondergetekende had mogen ontbreken? Philippe Bastiaans, zoals zanger, gitarist en songwriter Phil Bee eigenlijk heet, is sinds de jaren negentig geen kleintje in de blueswereld. In 1993 was hij zanger bij de geroemde band D-Train. De band stopt drie jaar later en Bee is onderdeel van een doorstart onder de naam Doctor Rhythm. Om vervolgens met soloproject The Hendrix Files een hommage te brengen aan zijn held Jimi Hendrix. In 2008 richt hij King Mo op, dat niet alleen in Nederland, maar ook in Amerika, Engeland en Duitsland scoort. Nadat King Mo in 2013 er de brui aan geeft, vormt Bee een half jaar later Phil Bee`s Freedom en krijgt hij de Dutch Blues Award voor beste vocalist 2015.
Na het horen van Memphis Moon valt te begrijpen waarom Phil Bee in zijn carrière al met grote namen als Jan Akkerman, Steve Lukather, Hans Dulfer en Noel Redding (bassist Jimi Hendrix Experience) werkte. Het album klinkt Internationaal en zeker niet van Nederlandse makelij. Het lijkt of de songs rechtstreeks uit de zuidelijke regionen van Amerika afkomstig zijn. De productie van de negen eigen songs en drie covers is helder, uitgebalanceerd en rijk waardoor ieder instrument, van orgel (Pascal Lanslots)) tot gitaar (John F. Klaver, Berland Roars) en van drum (Arie Verhaar) tot de zang, uitstekend tot zijn recht komt.
Vooropgesteld, de stem van Phil Bee is erg sterk. Hij heeft regelmatig iets weg van Joe Cocker in zijn hoogtijdagen. Dit valt het meest op bij het ijzersterke ‘Down Don`t Bother Me No’ (Mike Mattison). Die uithaal, wat een strot! En let ook vooral op het fenomenale gitaarwerk. Absoluut hoogtepunt is ‘One Last Kiss’, waar de band je trakteert op een bijna acht minuten perfect uitgesponnen bluessong, waarbij de band, naast de stemmige begeleiding bij de schitterende tekst, na drie en halve minuut de hoofdrol pakt. Wederom is de lange gitaarsolo heerlijk, zijn de drums subtiel maar niet ingehouden, bromt de bas rustig en maken de langgerekte Hammond-klanken het plaatje helemaal af.
Waar ‘One Last Kiss’ vrij slepend is, varieert Phil Bee er binnen de grenzen van het rootsgenre op los. ‘Hold On’ is bijvoorbeeld een erg funky feestje, waar de titeltrack juist weer rockt, terwijl ‘Ain`t That Loving You Baby’ (Deadric Malone) de pan uit swingt. Het maakt alles bij elkaar van Memphis Moon een sterke plaat die je onderdompelt in een warm bad van met soul doorspekte blues.
Lavinia Meijer - The Glass EffectKlassieke muziek leek er een tijd niet toe te doen. Dat het de bakermat vormt...
BMI Goes India - BMI Goes India BMI Goes India is geen typische Nederlandse formatie van de heren Barend en...