2017-03-25
Klassieke muziek leek er een tijd niet toe te doen. Dat het de bakermat vormt van de popmuziek, dat ontdekte je hoogstens als je iets met muziek ging doen. En anders was het muziek van opa, oma, de hymne van de Champions League of pikte je het mee bij een film. Maar om nu zelf iets van Rachmaninov te gaan kopen, of zelfs naar een klassiek concert te gaan, neuh. Gelukkig zit klassieke muziek weer in de lift. Je hoort dat bij populaire artiesten die gebruik maken van muziek van componisten als Prokovjev, Chopin en Rachmaninov. Onder de noemer neoklassiek weten artiesten tegenwoordig ook weer een groter publiek te binden. Denk aan Hauschka, Olafur Arnalds, Nils Frahm en in Nederland hebben we harpisten als Remy van Kesteren en Lavinia Meijer.Waar Remy van Kesteren vorig jaar de stap naar de elektronische muziek maakte, kiest Lavinia Meijer ervoor om met The Glass Effect een ode te brengen aan het invloedrijke instituut Philip Glass. Zijn werk werd vakkundig omgezet naar het dromerige geluid van de harp. Het levert een dubbelalbum op met op het eerste schijfje tien etudes van Glass. Wat daarbij opvalt is dat het geheel door het geluid van de harp warmer en vloeiender klinkt dan het pianowerk van Glass. Zonder daarmee iets af te doen aan de originele versies. Het maakt de uitvoeringen van Meijer zeer aangenaam om naar te luisteren. Of het nu gaat om de wat opgewektere klanken van ‘Etude 1’, de spanning van ‘Etude 9’ of de mineur van ‘Etude 5’. Het karakter van het origineel blijft behouden, met als hoogtepunten ‘Etude 12’ en ‘17’ (‘New Born’, iemand?). Het is dan ook niet gek dat Philip Glass, een persoonlijke vriend van Meijer, trots en verbaasd was bij het horen van de eerste harpbewerkingen.
Op het tweede schijfje krijgen we twaalf stukken voorgeschoteld, waarbij Meijer buiten ´Koyaanisqatsi´ kiest voor muziek die niet van Glass is, maar die wel geïnspireerd is op de minimalistische, repetitieve stijl van de componist. Zo komen we het speelse ‘Ambre’ van Nils Frahm tegen, maar ook het melancholische ‘Tomorrow`s Song’ van Olafur Arnalds en het stuwende ´A Hudson Cycle´ van Nico Muhly. Voor een elektronisch tintje componeerde Ellis Ludwig-Leone bovendien het spannende ‘Night Loops’. Daarnaast horen we op een driedelige ‘Suite For Harp’ werk van Bryce Dessner (The National) die het repetitieve element van de stijl van Glass goed weet te vatten. Daarnaast componeerde Meijer met sound designer Arthur Antoine ´Lift Off´, dat gebaseerd is op wat Glass, net als de opener van het schijfje, voor de film Koyaanisqatsi componeerde. Niet alle composities hebben het pakkende dat het werk van Glass bezit, maar het spel van Meijer klinkt warm en laat je regelmatig wegdromen.
Lavinia Meijer levert met The Glass Effect een schitterende ode af aan een van de grootste namen in de hedendaagse klassieke muziek. Philip Glass, die onlangs tachtig kaarsjes mocht uitblazen, moet zich gevleid voelen door zo´n fraai eerbetoon.
Morudes - Sinister Beat Morudes is de band van de Noorse broers Amund & Henrik Maarud....
Phil Bee's Freedom - Memphis Moon Herkenbaar? Je hebt in december de beste platen van het jaar op een rijtje...