Dat laatste hoor je vooral tijdens ‘The Crown’. Het basisritme van het nummer heeft een rammelend indierockgevoel. Het had een bluesvolle interpretatie van een Franz Ferdinand nummer kunnen zijn. Dit ritme is catchy en hetzelfde geldt voor de zang van de broers. Heerlijk kun je het refrein meeschreeuwen. Halverwege hoor je zelfs een Afrikaans gitaarloopje. Helaas is dit het enige moment waarop Morudes zich daadwerkelijk in de richting van de pop beweegt. Op andere momenten hoor je de moderne invloeden vooral in de details terug.
De hoofdfocus van het album licht op de psychedelische muur van geluid. Tijdens nummers als ‘True Love’ en ‘Need Another One’ zijn het de jankende gitaren die de boventoon vieren. Er ligt een basisritme onder en de gebroeders Maarud zingen afwisselend. Elk nummer lijkt vooral gecomponeerd om op zeker moment de gitaren te kunnen laten gieren. Dat is even vermakelijk. Met de negen nummers die Sinister Beat telt, duurt het eindresultaat echter te lang. De psychedelische vergezichten zijn bij de liefhebbers inmiddels bekend. Het lukt de gebroeders niet om de luisteraar te verrassen met sterke liedjes die tussen het gitaargeweld door opduiken. Daarmee blijkt uit Sinister Beat zeker de liefde voor de blues en de jaren ’60, het is echter nog onduidelijk wat de heren hebben toe te voegen op de muziek van hun grote voorbeelden.
Carl Broemel - 4th Of JulyDe Amerikaanse Carl Broemel is vooral bekend als gitarist van de...
Lavinia Meijer - The Glass Effect Klassieke muziek leek er een tijd niet toe te doen. Dat het de bakermat vormt...