De plaat opent met een cover van de Black Sabbath-klassieker 'N.I.B.'. Althans, een gedeeltelijke cover; het nummer tikt net één minuut aan. Wie denkt dat de Zwitsers op deze manier constant een stevige eigen draai geven aan de te volgen nummers, heeft het mis. Niets is minder waar: Krokus houdt op BIG ROCKS met name sterk het origineel aan en durft sporadisch een uitstapje te maken.
Zo zijn de vervolgtracks 'Tie Your Mother Down' (Queen) en 'My Generation' (The Who) vrijwel een exacte kopie van het origineel. Dat betekent helaas niet dat ze ook het muzikale equivalent vormen... De tracks missen - eigenlijk vrij ironisch voor Krokus - de nodige energie. De cover van 'The House Of The Rising Sun' (traditional/The Animals) is het eerste nummer dat enigszins onderscheidend van het origineel klinkt. Maar ook deze komt niet echt uit de verf en komt met name zangtechnisch vrij cliché over.
De tweede helft van het album is beter. De gekozen nummers lijken beter bij het rauwe en hoge stemgeluid van Storace te passen. Tracks zoals 'Gimme Some Lovin'' (The Spencer Davis Group), 'Whole Lotta Love' (Led Zeppelin) en 'Summertime Blues' (Eddie Cochran) zijn sterk. Het album sluit af met een herziene versie van het eigen nummer 'Back Seat Rock'n Roll'.
BIG ROCKS is een prima eerbetoon en staat vol met heerlijke rocktracks die helder en strak gespeeld worden. Krokus had iets vaker kunnen pogen een extra dimensie toe te voegen, om zo te voorkomen dat nummers 'droog' en klinisch overkomen. Wellicht is dit bewust niet gedaan uit respect voor het origineel. Helaas zorgt dat ervoor dat het geheel ietwat geforceerd aanvoelt en een beetje lef mist.
Firewind - ImmortalsHet is ondertussen al weer vijf jaar geleden sinds het zevende album van de...
Mike Zito - Make Blues Not War De Amerikaanse bluesartiest Mike Zito is het levende bewijs dat alleen...