2017-02-24
Zelden zo een vreemd plaatje gehoord als dit Devil Is Fine van Zeal & Ardor. Het is een schier onmogelijke opgave om de muziek van de eenmansband van Manuel Gagneux te duiden. Zijn label helpt ons daarbij een handje door de muziek als volgt te omschrijven: ”The Creation of Swiss-American songwriter/soundscaper Manuel Gagneux, Devil Is Fine is an artistic artefact like no other, a meld of blackmetal, field recordings, delta blues, jazz, ring shouts, music box melodies, glitchy hip-hop beats, soul and gospel, brought together in the service of the one with horns”. Ga er maar aan staan en dat allemaal in slechts vijfentwintig minuten en negen korte songs.De muziek van Gagneux moet je als een soort statement zien. De donkere muzikant vindt het leuk om (zwarte)gospel te combineren met blackmetal, muziek waar purisme nog belangrijk wordt geacht. De blackmetalpuristen snappen hier dan ook helemaal niets van en dat is nu juist waar blackmetalliefhebber Gagneux op uit is: op het verkeerde been zetten, maar dan wel met buitenissige muziek die spraakmakend is.
Gagneux is een bijzonder creatief persoon want hoe verzin je het om een gospel-achtige opener met een snufje blackmetal ( ‘Devil Is Fine’ ) te laten volgen door een industrial song in de stijl van The Young Gods (‘In Ashes’) , wat dan weer gevolgd wordt door gregoriaanse hiphop (‘Sacrilegium I’), om daarna in de volgende track doodleuk een pittig portie blackmetal, inclusief flink gekrijs van Gagneux zelf, over ons heen te storten. Niet meer te volgen toch? Ook hierna blijft het spoken op Devil Is Fine; ‘Children’s Summon’ bijvoorbeeld brengt ons blackmetal met gregoriaanse zang en toetsen die klinken als een speeldoos. Die speeldoos is ook prominent te horen in het daaropvolgende instrumentaaltje (‘Sacrilegium II’), waarna we maar weer eens wat gospel-blues te horen krijgen, maar dan wel the blackmetal way. Een stukje lispelende blues en wat elektronisch gefröbel (‘Sacrilegium III’) maken dit korte schijfje onnavolgbaar af.
Grenzen, Gagneux kent ze niet met zijn Zeal & Ardor. Creatief, vernieuwend en ruimdenkend met een attitude die wel wat doet denken aan Ulver en Myrkur, blackmetalprojecten die zich ook niet ergens laten afpalen. Zo hoort het ook, lekker doen wat je zelf wilt, en als het ook nog een intrigerende en leuke plaat oplevert is dat mooi meegenomen. Wel jammer dat er, na aftrek van de instrumentale soundscapes, net wat te weinig echte songs overblijven. Want eigenlijk willen we juist daar nog wat meer van horen. Devil Is Fine is in ieder geval een plaat die je compleet in verwarring achterlaat .
Halshug - Sort Sind Halshug is geen zachtzinnig bandje. De Deense bandnaam betekent letterlijk...
Nicole Sabouné - Miman De 25-jarige Zweedse Nicole Sabouné is niet vies van lange tracks. Liefst...