2017-03-23
De Britse hiphopscene zit de laatste jaren flink in de opmars, met name grime is de mainstream ingeschoten en krijgt de aandacht die het verdient. Rappers als Skepta en Stormzy zijn nu grote namen in de internationale rapwereld. Maar naast grime komt er nog meer rapgeweld uit Groot Brittanië, zoals Loyle Carner die onlangs zijn eerste album uitgebracht heeft.De toon van de plaat wordt meteen gezet met ‘The Isle of Arran’, gedragen door een gospelkoor-sample vertelt Carner over het gebrek aan mannelijke rolmodellen in zijn leven. Het is een gewaagde zet om met zo een persoonlijk nummer een debuutalbum mee te openen, maar het blijkt een goede zet. Qua productie is het een vreemde eend in de bijt, want de rest van de plaat heeft een kalme, jazzy vibe. De nummers ‘Mean it in the Morning’ en ‘Damselfly’ maken beide gebruik van rustige drums en een fijn elektrisch gitaarlijntje. Muzikaal lijkt het wel heel erg van hetzelfde, maar de persoonlijke tekst (over zijn overleden vader) op‘Damselfly’ gecombineerd met het sterke refrein van de getalenteerde zanger/producer Tom Misch zorgt toch voor enig onderscheid.
De al wat oudere track ‘Ain’t Nothing Changed’ is een welkome muzikale verandering. Ondersteunt door een saxofoon rapt Carner over zijn studieschuld en waarom zijn muziek zo op elkaar lijkt; “They ask why every fucking song the fucking same. And I tell them it's 'cause ain't nothing changed, saying ain't nothing changed”.De fantastische beat zou niet hebben misstaan op een klassiek jaren negentig rapalbum.
De tweede helft van de plaat valt vooral op door de muzikale eentonigheid. Pas bij nummer twaalf ‘No CD’ komt er een beetje tempo bij kijken. Over zware drums en een wat ruigere gitaarlijn wisselt Carner speelse flows uit met gastrapper Rebel Kleff. Het is meteen het hoogtepunt van de plaat en laat een andere kant van Carner horen. Meer van dit was zeer zeker niet erg geweest.
Loyle Carner is zonder twijfel een zeer talentvolle rapper die op zijn debuutalbum een mooi beeld schept van zijn jonge leven tot nu toe. Hij profileert zich als een Britse variant van J. Cole, een rol die hem goed past.Maar het gebrek aan afwisseling in de, over het algemeen prima, productie en in zijn flow maakt de plaat een lange zit. En uiteindelijk toch aan de saaie kant. Carner bezit de ingrediënten voor een top rapalbum, het komt er op Yesterday’s Gone alleen nog niet helemaal uit.
Vitalic - VoyagerNa een geweldig debuut en een deftige opvolger kakte Pascal Arbez-Nicolas met...
Tim Cohen - Luck Man Dat Tim Cohen een bezige bij is, is een understatement. Naast frontman van...