2017-04-10
Het originele Trainspotting uit 1996 is een klassieker die liefst twee soundtracks opleverde, en onlosmakelijk verbonden is met zijn muziekkeuze. Die was grofweg verdeeld in drie onderdelen: seventies glamrock, stevige technodanceknallers en de destijds hippe britpop. Die verrassende mix leverde unaniem lovende kritieken op en dat schept dan ook meteen hoge verwachtingen nu er ruim twintig jaar later een vervolg is. Op Trainspotting 2 is de driedeling in stijlen nog steeds hoorbaar, al is eigenlijk alleen techno als genre intact gebleven: de seventies glamrock is opgeschoven naar de synthpop en new wave van begin jaren ’80 en britpop is ingeruild voor een nieuwe generatie Britse bands als Wolf Alice en Young Fathers. Vooral de eighties nummers komen zeer matig uit de verf zonder beeld. Doordat er meerdere muziekstijlen aan bod komen valt enorm op hoe gedateerd Blondie, Queen en Frankie goes to Hollywood! tegenwoordig eigenlijk klinken. Het helpt daarbij ook niet dat er gekozen is voor tracks die de gemiddelde muziekliefhebber inmiddels kan dromen. Het hoogtepunt van het blokje eighties is notabene van Run DMC, die weliswaar ook gedateerd klinken, maar tenminste nog agressief en hoekig voor de dag komen.
De dance komt er al een stuk beter van af, met een stevige Prodigy remix van ‘Lust For Life’ van Iggy Pop als albumopener en een mooi loom openbloeiende afsluiter van Underworld als afsluiter: niet geheel toevallig twee tracks die in een andere vorm hoorbaar waren op de originele soundtrack. Verder is het echter zoeken naar nummers die boven het maaiveld uitsteken: met name The Rubberbandits leveren een ondermaats nummer af. Ook kun je je afvragen wat de toegevoegde waarde van een stuk dialoog op muziek (‘(Eventually But (Spud’s Letter to Gail)’) op een soundtrackalbum is. Qua sfeer lijkt het weliswaar een gerechtvaardigde keuze, maar zonder beeld komt die er simpelweg niet goed uit en haalt een dergelijk nummer vooral de vaart uit de plaat.
Gelukkig zijn er nog de moderne Britse bands die de plaat weten te redden. Zo levert het relatief onbekende Fat White Family met ‘The Whitest Boy On The Beach’ een track die bol staat van de herhaling maar door het constant toevoegen van nieuwe lagen verrassend interessant weet te blijven. De hoogtepunten komen echter van Young Fathers: die band mag liefst drie nummers leveren en die steken stuk voor stuk met kop en schouders boven de rest van het veld uit. Alle stijlen van de soundtrack worden hier eigenlijk verbonden, wat constant verrassende triphop oplevert die zowel blij en optimistisch (‘Only God Knows’), als duister en dreigend (‘Rain Or Shine’) kan klinken, zonder dat de kwaliteit eronder lijdt.
Trainspotting 2 doet zijn best om het niveau van zijn twee voorgangers te halen, maar slaat helaas te vaak de plank mis. Met name de eighties nummers zijn beduidend minder dan de seventies tracks op de originele platen, al komt ook de techno vaak tekort. De hippe Britse bands leveren, ondanks de kwaliteit van de tracks van met name Young Fathers, vervolgens simpelweg te weinig nummers om de plaat aan een voldoende te helpen.
Paceshifters - Waiting To DerailDe eerste aangename kennismaking met Paceshifters was op een zonnige (of...
Vitalic - Voyager Na een geweldig debuut en een deftige opvolger kakte Pascal Arbez-Nicolas met...