2017-03-17
De eerste aangename kennismaking met Paceshifters was op een zonnige (of was het nou een zompige?) festivalweide tussen de appelbomen van boer Adriaan: Rosrock 2010. Drie jonge honden uit Wijhe, die met hun jeugdig enthousiasme een wervelende rock ’n roll set wegspeelden. De tweede kennismaking was zonodig nog indrukwekkender. Op een split-EP met The Supersuckers gaven ze hun Texaanse muziekhelden het nakijken met het sublieme (door Pedro Speedrock geproduceerde) ‘I Don’t Listen’, ook afkomstig van debuutplaat One For The Road. Na Home uit 2012 en Breach uit 2014 is de band inmiddels alweer toe aan hun vierde CD: Waiting To Derail. De kern van de band bestaat nog steeds uit de gebroeders Dokman: Seb op gitaar en vocals, Paul op bas en vocals. Drummer Jesper Albers maakt het trio compleet.Het nieuwe album bevat elf tracks, in de zomer van 2016 opgenomen onder leiding van Chris Smith, die eerder werkte met onder andere Dandy Warhols, And You Will Know Us By The Trail Of Dead en Datsuns. De onstuimige punkrock ’n roll van hun debuut heeft in de loop der jaren plaatsgemaakt voor een bredere rocksound. Het huidige bandgeluid roept vooral herinneringen op aan de hoogtijdagen van het Sub Pop label rond 1990 met Nirvana als ongewilde vaandeldragers van de grunge-generatie. De Seattle-sound kenmerkte zich vooral door een stevige rockbasis te koppelen aan melodie, waarbij heftige en rustige passages werden afgewisseld, zodat een dynamisch bandgeluid ontstond. Het is deze werkwijze die Paceshifters toepast op Waiting To Derail. Zo hoor je op opener ‘Dead Eyes’ de echo van Mudhoney en Bullet Lavolta voorbij komen. ‘Yearning Desire’ en ‘Unfolded Pieces’ lijken meer afkomstig uit het songbook van die andere grote band uit de jaren ’90: The Smashing Pumpkins. Dit levert een album op waarop het gaspedaal minder vaak wordt ingetrapt dan voorheen en waarop Paceshifters toegankelijker klinkt dan op haar eerdere albums.
De jeugdige onstuimigheid is de band een beetje kwijtgeraakt, maar met deze plaat moet de band wel een meer mainstream rockpubliek kunnen aanspreken. Het minuutje speeltijd dat de band onlangs bij DWDD had om haar single ‘Draw A Blank’ te promoten, zal daar (deze keer) ongetwijfeld ook aan bijdragen. Gaat dat zien als de band haar promotour langs het vaderlandse clubcircuit gaat maken.
Japandroids - Near To The Wild Heart Of LifeTot nu toe wilden de beide heren van Japandroids dat hun platen klonken...
Various - T2 Trainspotting OST Het originele Trainspotting uit 1996 is een klassieker die liefst twee...