Het album opent furieus met ‘It’s On’ als ode aan Selim Lemouchi, de in 2014 overleden frontman van Devil’s Blood en schrijver van het nummer. De uitvoering blijft dicht bij het duivelse origineel, met als extra’s een flinke scheut boogie en een uitgesponnen intermezzo. ‘666666’ is een instrumentale track met het betere gitaar- en baswerk. Met ‘Feeding The Lions’ laat Death Alley horen wat we mogen verwachten van hun nieuwe werk: heavy blues, in de traditie van Cream en Blue Cheer. Het album sluit groots af met het van de debuutplaat afkomstige ‘Supernatural Predator’. Op het nummer wordt de band versterkt met muzikale vrienden Jevin De Groot (Mühr) en Ron Van Herpen (Devil’s Blood, Astrosoniq) Het nummer wordt opgerekt tot een 22 minuten durende track die op de vinylversie de hele B-kant beslaat. Denk aan Hawkwind of Motörhead anno 1977. Het is de bands eigen ‘Silver Machine’.
Death Alley is in topvorm: een hard(space)rockend boogiemonster.< i>Live At Roadburn is een live-album met de luisterkwaliteit van een studioplaat en staat als een huis. Sterker nog: als een Duitse bunker. Van gewapend beton!
The Dears - Times Inifinity Volume One Times Infinity Volume One is onderdeel van een tweeluik. De Canadese band...
Call It Off - Abandoned Bij Festivalinfo schrijven we graag over goede bands, maar nog liever over...