2017-02-21
Times Infinity Volume One is onderdeel van een tweeluik. De Canadese band The Dears nam in een periode van twee jaar twee albums op, waarvan het eerste deel al in 2015 in Canada zelf uitgebracht werd. Hier voorafgaand bevond de band zich in een pauze van vier jaar. Twee jaar later kan men nu ook aan de andere kant van de Atlantische Oceaan genieten van deze nieuwste release van het viertal uit Montreal. De plaat is het zesde album in het oeuvre van de band en laat een grote diversiteit aan ideeën en geluiden horen. Het is duidelijk dat deze band niet in één hokje te plaatsen valt. Die diversiteit valt meteen op bij de overgang van het eerste naar het tweede nummer. Opener ‘We Lost Everything’ begint krachtig, maar klinkt toch nog vrij ingetogen (de intro van dit nummer is overigens ook de enige keer dat die andere Canadese band Arcade Fire wellicht heel even als referentie naar boven zal komen), terwijl opvolger ‘I Used To Pray For The Heavens To Fall’ veel feller van aard is. Met groovy gitaarriffs werkt het naar een muur van geluid die tegen het einde van het nummer op de luisteraar wordt afgevuurd. Vervolgens neemt het viertal weer gas terug op ‘To Hold And Have’, waarbij de band juist weer een stuk ingetogener klinkt. Gedurende het hele album blijft de band schommelen met energie en invloeden, waardoor deze plaat nooit voorspelbaar wordt.
Het zal geen verrassing zijn dat de opvolger van dit album Times Infinity Volume Two heet. De band heeft gezegd dat de toon op dit album donker van aard zal zijn. Hoewel de aard van Volume One zeker niet intens donker is, vallen er zeker al wat stevigere nummers te ontdekken met een ietwat sombere ondertoon, zoals ‘Here’s To The Death Of All The Romance’. Toch voert het optimistische geluid de boventoon. Het contrast tussen het lichtvoetige geluid in combinatie met de soms sombere ondertoon levert een paar mooie nummers op. ‘Someday All This Will Be Yours’ weet de luisteraar bijvoorbeeld met het mooie gitaarspel in te pakken, maar heeft door de klagende zang een emotionele ondertoon. Het is nooit het één of het andere, zo heeft ‘Face Of Horrors’ heeft een subtiele creepy bijklank, maar ook iets hoopvols.
Deze slimme toepassing van contrasten maakt Times Infinity Volume One tot een zeer geslaagde en boeiende plaat, die alleen maar meer benieuwd maakt naar opvolger Volume Two.
Edo Donkers - Fortress ”Zonder muziek had ik misschien wel bestaan, maar was ik geen mens geweest...
Death Alley - Live At Roadburn Death Alley is gebouwd op de fundamenten van wat ooit betonpunkband...