2017-03-24
Boss Hog zal bij weinigen nog een belletje doen rinkelen. De Amerikaanse rockband leek al lang dood en begraven en gedoemd slechts een voetnoot in de muziekgeschiedenis te blijven. Maar onlangs is het in winterslaap verkerende legendarische gezelschap rond echtpaar Jon Spencer en Cristina Martinez weer tot leven gewekt. De in 1989 opgerichte band bracht in een vorig leven drie albums uit waarvan Whiteout in 2000 de laatste was. De band baarde opzien door haar zangeres Cristina Martinez regelmatig (gepast) naakt te portretteren op het artwork.Boss Hog vulde haar korte albums met een mix van garagerock, punk en blues. De licht venijnige voordracht van Martinez zorgde ervoor dat de muziek boeiend bleef. Met Whiteout verdween het venijn enigszins uit de muziek. Het album klonk liever dan haar twee voorgangers, zodat de term garagerock vervangen kon worden door garagepop. Whiteout leek echter de zwanenzang van de band, die daarna vooral een sluimerend leven leidde en zo en nu dan eens een concertje gaf, maar daar bleef het bij totdat we nu, zeventien jaar later, geconfronteerd worden met Brood X, het vierde album van Boss Hog. De titel van het album is een verwijzing naar de levenscyclus van een cicade soort die zeventien jaar lang ondergronds tot ontwikkeling komt en dan ineens bovengronds verschijnt.
Muzikaal ligt Brood X in het verlengde van haar voorganger. Zo hebben al die jaren dus geen enkele invloed gehad op de muziek van de band. In iets meer dan een half uur krijgen we tien songs voorgeschoteld die vaak de moeite waard, maar in een enkel geval ook niet heel erg boeiend zijn. Opener ‘Billy’ is een sterke start van het album. Het pompende ritme, een jankend orgeltje en punky riffs zijn een prima begeleiding voor de wat lijzige Siouxsie-achtige stem van Martinez, die weer flink van leer trekt tegen ongeveer alles wat haar in Amerika tegenstaat (en dat is veel momenteel). ‘Ground Control’ waarin we echtgenoot Jon Spencer ook horen zingen, bevat een prominent orgeltje, een pompende baslijn en wat psychedelische geluiden en maken dit tot een van de betere songs, net zoals ‘Signal’ dat ook de nodige ingehouden spanning herbergt.
Daar tegenover staat ‘Rodea Chica’ dat een soort discussie op muziek is tussen Martinez en Spencer. Niet bepaald het sterkste nummer, maar het zij ze vergeven omdat we hierna op het stuwende punkrockepos ‘Elevator’ worden getrakteerd. Zo horen we Boss Hog echt het liefst. ‘Sunday Routine’ en ‘17’ vormen het onheilspellende einde van Brood X dat niet direct voor grote verkoopcijfers zal gaan zorgen, maar dat zeker een onderhoudend album is. Hoe lang zal het ditmaal gaan duren voor we weer wat horen van Boss Hog?
Amariszi - Babel FishDe Nederlandse Balkanband Amariszi timmert alweer tien jaar aan de weg en...
Nem-Q - Fault Lines Nem-Q kreeg met de release van het vorige album 301.81 in de review te...