2017-03-20
Als recensent wordt het je soms gemakkelijk gemaakt. Ellenlange persinfo`s bevatten vaak de nodige informatie, daarbij is het internet vaak geduldig en anders kun je ook wat informatie uit het artwork halen, maar op bijna alle fronten vangen we hier bot. Op het digipack van One MIght Wonder vinden we, behalve de songtitels, alleen dat het album is geschreven en opgenomen door Zowie Vangeel en Peter Laermans. Bij King Sigh moeten we flink het internet afstruinen om nog wat summiere informatie op te diepen. De heren komen blijkbaar uit het Belgische Scherpenheuvel en op de beknopte website van de band konden we de volgende quote optekenen: ”Het album is volledig instrumentaal, zonder daarbij af te doen aan het melodisch-euforische karakter van de songs. In tegenstelling tot vele instrumentale muziek heeft ‘One Might Wonder’ vaak een pittige variatie en compacte dynamiek”. King Sigh denkt daarbij een breed publiek te bereiken, maar hoopt ook de muziek te mogen leveren voor films, series en reclames. Waarvan akte. U begrijpt het al, de instrumentale postrock kent een filmisch karakter en de eerste naam die bij ondergetekende te binnen schoot is Mogwai, al mist King Sigh wel de scherpe kantjes van de Schotse postrockers. De spanning is er gelukkig regelmatig. De subtiele opbouw van de tracks, de elektronica en de milde gitaarerupties duwt de band automatisch die richting op, maar omdat de elf tracks allemaal aan de korte kant zijn komt King Sigh wat sneller ter zake dan Mogwai.
Het album begint behoorlijk elektronisch, bijna in Vangelis-sferen, maar geeft gaandeweg wel een wat duisterdere kant prijs, al blijft het wel redelijk netjes allemaal. Veel songs hebben een traag tempo en werken toe naar ergens een eruptie, soms met gitaargeweld, soms met wat meer elektronica, maar wel altijd volgens de wetten van de postrock. Maar als we zo nu en dan een wat meer uptempo nummer mogen verwelkomen (‘Gloria’ en ‘Vulture Buffet’) is dat een prettige afwisseling.
One Might Wonder is een goed en mooi klinkend instrumentaal postrockalbum waar liefhebbers van Mogwai wel wat mee kunnen, maar het bevat toch vooral muziek om bij te mediteren of gewoon bij weg te dromen.
Joep Beving - PrehensionZijn vorige plaat Solipsism refereerde naar het filosofische idee dat alles...
Ásgeir - Afterglow Na het uitkomen van zijn IJslandstalige debuutalbum Dýrð í dauðaþögn , werd...