Ozark Henry - Us Recensie op Podiuminfo

2017-04-20 Zo eigenzinnig en autonoom als Piet Goddaer, ofwel Ozark Henry, zijn er weinig. De singer-songwriter doet alles het liefst alleen. Schrijven, componeren en produceren, laat hem een tijdje alleen met een telefoontje of een laptop en er volgt muziek waar het vakmanschap vanaf druipt. Dat Goddaer het experiment niet schuwt en niet met de stroom mee drijft maakt de muzikant redelijk ongrijpbaar. Dit heeft na Stay Gold (2013), zijn laatste officiële studioalbum, geleidt tot het onlangs verschenen Us.

Ook studioalbum nummer acht vindt volledig in stijl de weg naar de luisteraar. Zo galmde twee dagen voor de releasedatum het album door alle metrostations van Brussel. Hoewel geen primeur, David Bowie ging hem bijvoorbeeld al voor, past het in het straatje van de man die als laatste wapenfeit het innovatieve Paramount uit bracht, waarbij de luisteraar door de Aura 3D mix zich in het midden van het orkest waant. Toch is innovatie niet de drijfveer achter Us. Niet op muzikaal gebied, maar ook de thematiek is niet nieuw. Goddaer werd door zijn ambassadeurschap voor UNOCD Goodwill van dichtbij geconfronteerd met mensenhandel, wat uiteindelijk een grote invloed op het album heeft. Goddaer vraagt zich hardop af ”waarom we ons zo hard inzetten om onze grenzen te beschermen in plaats van onze waarden”.

Geen nieuw thema dus, maar wel een die in tijden van onrust, politieke chaos, gebrek aan naastenliefde en hoop, relevant is. Het maakt Us een album dat op zijn plaats is. Je ziet het op voorhand terug in titels als de single ‘A Dream That Never Stops’, ‘Happy Days’ en afsluiter ‘Where Is The Love’. Het album is door zijn electropopkarakter uitermate dansbaar. Het maakt de zwaardere thematiek lichtvoetig. Iets wat Goddaer meenam uit de vraag die hij in Afrika kreeg, namelijk waarom onze westerse muziek altijd zo zwaar klinkt, terwijl daar gedanst wordt op het zwaarste leed dat je je maar kunt indenken. Die Afrikaanse gedachte verwerkte Goddaer in het aanstekelijke ‘Uno Di Noi’.

In het geval van Us is het opvallend dat de overheersend triphop-achtige sound hier en daar rechtstreeks uit de jaren `90 en begin zeroes lijkt te komen. Een track als ‘A Hop Skip And A Jump’ of het uitgesponnen dansbare, naar Faithless neigende ‘Elliot’ klinkt hierdoor wat gedateerd, terwijl het tegelijkertijd een hele prettige vibe draagt. Toch hoor je ook het vertrouwde sausje van Goddaer`s sound terug. De voorliefde voor klassieke invloeden bijvoorbeeld, ingeprent door vader Goddaer (klassiek componist), hoor je terug op het fraai uitwaaierende ‘I’ve Always Hated Watching You Leave’. Een op zichzelf staand hoogtepunt.

Het vakmanschap is op Us wederom onmiskenbaar aanwezig. Goddaer weet met een hoopvol geluid een zware, actuele thematiek aan het voetlicht te brengen, zonder dat je het idee krijgt belerend met je neus op te feiten gedrukt te worden. Toch zullen de reacties op Us wisselend zijn. Het vertrouwde lot van een eigenzinnige muzikant die zijn eigen koers vaart.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Ozark Henry Label:Sony Music Entertainment