2017-08-02
Als je echt ambitieus bent, ga je als muzikant naar Amerika. Het is hoe dan ook goed voor de inspiratie en de contacten. Of het succes oplevert is een andere vraag. Ga maar praten met Anouk, Ilse Delange of de jongens van Kane. Wat jij te bieden hebt, daarvan hebben ze er in Amerika dertien in een dozijn. Als je net als Rose Ellis, ofwel Roos Plaatsman, een liefde voor jazz hebt kun je in het Groningse Thesinge blijven, maar de jazzscene hier is natuurlijk een stuk kleiner dan overzee. Ze pakte na het behalen van haar Bachelor aan het Prins Claus Conservatorium haar boeltje en vertrok naar New York voor het behalen van haar Master. Met debuutalbum Like Songs Like Moons als resultaat, werkte Rose vijf jaar aan haar muziekcarrière. Het levert een traditioneel jazzalbum op. Dat wil zeggen, geen moeilijkdoenerij met urenlange improvisaties van topmuzikanten, met een bijrol voor de zang. Maar klein, intiem, zwoel, maar ook speels en swingend, met in de hoofdrol Rose zelf. Dat wil niet zeggen dat er geen solo`s voorbij komen, neem bijvoorbeeld de pianosolo`s op ‘Rise With The Sun’ en het opgewekte ‘Satellite’, maar ze staan netjes in dienst van het liedje.
Wat opvalt aan het album is dat de pianoklanken van Glenn Zaleski nogal op de voorgrond gemixt zijn. Het warme stemgeluid van Rose ligt daarbij iets teveel vooraan. Voor de balans had de zang net even iets mooier samen mogen smelten met het instrumentarium. Dat gegeven doet echter niets af aan de kwaliteit van de liedjes, want het geheel is degelijk, veelzijdig en belangrijker nog oprecht en liefdevol.
Like Songs Like Moons bestaat vooral uit eigen composities die ook in Amerika niet onopgemerkt zijn gebleven. Zo kreeg Rose Ellis in 2016 de ASCAP Composer Award voor ‘Early In The Morning’. Hierop laat de zangeres horen hoe veelzijdig ze is. Buiten de rustiek gezongen opening, en het krachtigere geluid bij het refrein, is er ruimte voor een stukje scat. ‘Like Never Before’ wordt gekenmerkt door een speelse zanglijn, gedragen door een fris brommende baslijn. ‘Let Go’ begint bluesy door de warme zang van Rose, maar al snel maakt dit plaats voor een opgefokte swing.
Er is ook ruimte voor bestaand werk, van bijvoorbeeld Billie Holiday, die als een van de inspiratiebronnen van Rose geldt. Ze neemt ‘Preacher Boy’ onder handen en het resultaat is schitterend. Dat geldt ook voor ‘He Needs Me’ (Arthur Hamilton) en ‘That`s All’ (Bob Haymes). Dat de bestaande songs niet opvallen tussen het eigen werk, zegt veel over de kwaliteit van de eigen composities.
Als je op je debuutalbum bewijst een veelzijdige zangeres met een goed gevoel voor compositie te zijn, en daar ook al de erkenning voor krijgt, kun je alleen maar concluderen dat de stap naar Amerika de juiste is geweest. Daarnaast is het heel knap dat Rose over een eigen sound beschikt terwijl de inspiratie uit genrebepalende namen als Billie Holiday en Ella Fitzgerald bestaat. Een grote toekomst ligt voor de hand.
Bush - Black And White RainbowsOndanks de “British Invasion” is het na The Beatles nooit echt gemakkelijk...
Ozark Henry - Us Zo eigenzinnig en autonoom als Piet Goddaer, ofwel Ozark Henry , zijn er...