2017-04-24
Ondanks de “British Invasion” is het na The Beatles nooit echt gemakkelijk geweest om als Britse band te scoren in Amerika. Het lukte Bush in de jaren negentig. Sterker nog, de band onder leiding van Gavin Rossdale, werd er met hits als ‘Glycerine’ en de albums Sixteen Stone en The Science Of Things groter dan in het thuisland, om van de rest van Europa maar te zwijgen. De band werd zo`n beetje het iets te opzichtige antwoord op de Amerikaanse grunge, met als belangrijkste invloeden Nirvana en Soundgarden. Ondanks, of misschien wel dankzij het succes werd de band regelmatig als pispaal van het genre gebruikt. In 2002 trok de band de stekker er uit, om in 2010 in nieuwe samenstelling de draad weer op te pikken. Wat resulteerde in de met gemengde gevoelens ontvangen albums The Sea Of Memories en Man On The Run.Onlangs kwam daar Black And White Rainbows bij. Op dit zevende studioalbum, waar Gavin Rossdale zo goed als al het schrijfwerk voor zijn rekening heeft genomen, vallen een aantal dingen op. In de eerste plaats zal Rossdale de inspiratie voor de teksten gehaald hebben uit de verwerking van de scheiding van Gwen Stefani. Maar opvallender is dat alle alternatieve rockrandjes, voor zover die er nog waren, zo goed als zijn verdwenen. Het geluid van de band doet denken aan Nickelback of een hedendaagse Pearl Jam-light, met heel ver in de verte een glimp van de (post-) grungesound die band ooit hanteerde.
Toch moet je Rossdale nageven een goed gevoel te hebben voor het schrijven van sterke hooks. Black And White Rainbows wordt daardoor een degelijke poprockplaat, die het commercieel gezien best redelijk zou kunnen doen. Zulke hooks hoor je bijvoorbeeld terug op de single ‘Mad Love’, een van de pakkendste songs van het album, of op meezinger ‘Sky Turns To Day Glo’. Hetzelfde kan worden gezegd van sterke poprockballads als ‘The Edge Of Love’ en ‘Lost In You’, waarop de zang van Rossdale bij vlagen iets weg heeft van Eddie Vedder, maar dan een stuk gepolijster. Soms klinkt Bush iets ruiger, zoals op het sterke ‘Nurse’. De band weet echter pas te verrassen met de schitterende afsluiter ‘People At War’, waarbij de thematiek van de vluchteling en het desolate geluid van de minimale instrumentatie perfect samen komen. Daarnaast is de toevoeging van singer-songwriter Greta Karen een goede zet.
Net zoals de voorgangers zal er weer voldoende commentaar worden geleverd op het nieuwe werk van Bush. Toegegeven, met vijftien tracks is Black And White Rainbows wat aan de ruime kant en het bevat maar weinig uitschieters. Een track als ‘Toma Mi Corazon’ had Bush zelfs beter achterwege kunnen laten. Toch steekt het album over de gehele breedte degelijk in elkaar en luistert het gemakkelijk weg. Hierdoor heeft het album het in zich om een stiekeme “guilty pleasure” te zijn. Mocht je als luisteraar echter uitgedaagd of verrast willen worden, dan moet je Black And White Rainbows vooral lekker links laten liggen.
Jakuzi - Fantezi MüzikTurkse muziek, de gemiddelde lezer komt waarschijnlijk niet verder dan Tarkan...
Rose Ellis - Like Songs Like Moons Als je echt ambitieus bent, ga je als muzikant naar Amerika. Het is hoe dan...