2017-06-21
Begin mei leek het op sommige dagen gewoon herfst. Toch rook je hier en daar de geur van de lente en de planten begonnen zich weer te roeren. Ook de muziek lijkt dan weer wat opgewekter te klinken. Net wanneer bands die zich laten beïnvloeden door muziek uit tropische continenten weer goed van zich laten horen. Of je nu in je auto de zon achterna rijdt, in de tuin een voorproefje op de zomer neemt, of een van de voorjaarsfestivals bezoekt, Zitakula kleurt met hun nieuwe album je dag. Oasis zoals het album heet, is niet alleen nieuw, het zevenkoppige ensemble heeft sinds kort een vocaliste toegevoegd. Met de Brussels-Congolese Sandy Miessi Bakomi kan de band, die zich voorheen instrumentaal presenteerde, nog veelzijdiger voor de dag komen dan het al deed. Geen verkeerde zet blijkt al meteen bij uptempo opener ‘Frenzy’ door met het nodige blazersgeweld opgefokt en tegelijk broeierig klinkt. In combinatie met de vocale kwaliteiten van Sandy, die zowel rappend als zingend uit de voeten kan, eist Zitakula meteen de aandacht op. Net als Jungle By Night is de band ook thuis in de Afrofunk blijkt bijvoorbeeld op ‘Children Of The Sun’ en ‘Bonzenga’. Maar hoe exotisch het continent wat wordt aangedaan ook is, Zitakula kan ook gewoon lekker rocken zoals op het energieke ‘Why So Mad’.
Naast de veelzijdigheid die er op Oasis te horen valt, is het bijzonder knap dat Zitakula er in slaagt om het muzikale aspect nooit ondergeschikt te laten geraken aan de zang van Sandy. Hierdoor luisteren we niet alleen naar een sterke zangeres, die zich bovendien niet beperkt tot één taal, maar zet ook de instrumentbeheersing je op het puntje van je stoel. Neem bijvoorbeeld de gitaarsolo op ‘Bwanya’. Ook op het intro van ‘Missing Home’ geven de blazers hier blijk van.
Opvallend genoeg is het absolute hoogtepunt de instrumentale track ´Mirage´, wat je als een langverwacht antwoord op Kyteman`s ‘Sorry’ zou kunnen beschouwen. Dit komt vooral door de geweldig opgebouwde Bugelsolo van Luc Janssens, die niet alleen aan Kyteman doet denken, maar ook aan grote Bugelbespelers als Maynard Ferguson en Chuck Mangione. Het karakteristieke geluid van een Bugel, ook de hoofdrolspeler op ‘Sorry’, houdt het midden tussen een trompet en een saxofoon en het is daarmee een uitstekend instrument om binnen een blazersensemble het warme geluid van een saxofoon en het schelle geluid van een trompet in elkaar over te laten vloeien. Dat is ook wel noodzakelijk bij een band als Zitakula, waarbij naast trombone en trompet veel gebruik gemaakt wordt van Tenor, Alt en Bariton sax. Op sommige tracks speelt de trompet de hoofdrol, maar regelmatig valt op hoe subtiel de verschillende blaasinstrumenten laagje voor laagje op elkaar gelegd zijn. Het beste voorbeeld hiervan is het eveneens instrumentale ‘The Silk Road’.
Oasis is een overtuigend bewijs dat je voor wereldmuziek van niveau de grens helemaal niet over hoeft. De keuze om een zangeres bij het ensemble te voegen zorgt voor meer variatie en smoel, hiermee moet het een koud kunstje zijn om de festivalweides aan de voeten te krijgen.
CJ Ramone - American Beauty Gevalletje jongensdroom: Door je meest favoriete band uitgekozen worden om...
Mayra Orchestra - Oracle Je bezoekt de plaatselijke platenzaak. Laten we zeggen in Rotterdam,...