2017-05-09
Gevalletje jongensdroom: Door je meest favoriete band uitgekozen worden om de bassist te vervangen vanwege nogal excessief druggebruik. Natuurlijk doe je dat, no questions asked, altijd, maar dat je vervolgens de schoenen moet vullen van punkicoon avant la lettre Dee Dee Ramone, dat kan niet anders dan even slikken zijn. Zeker als je, zoals gezegd, groot fan bent van die man en hem het liefste (nuchter) zou zien terugkeren in de band. Op jouw plek, terwijl je tegelijkertijd liever je arm doneert dan deze plek afstaat. Lastig.
Het is de paradox waar CJ Ramone al zijn hele muzikale leven mee te maken heeft. Eerst dus in de Ramones waar hij steevast bespuugd en bekogeld werd door fans, en de afgelopen jaren als solomuzikant. Want hoe vaak moet deze man zich wel niet hebben afgevraagd hoe hij in godsnaam kan balanceren tussen ‘een eigen smoel’ en een eresaluut naar de band (en de stijl) die hem voor altijd bestaansrecht geeft als muzikant?
Op American Beauty, tapt CJ Ramone, zoals ook op de vorige twee platen uit het veilige vat. Punkrock zoals de Ramones het ooit maakte, maar dan anno 2017. Iets minder rammelend en een behoorlijk wat minder rafelige productie, maar zeer zeker herkenbaar. Deze man weet natuurlijk dondersgoed dat hij als een van de weinige weg komt met te veel als de Ramones klinken. Hij is legit zoals ze dan zeggen. Dus klinken als de ‘hun’: Dat doet ie!
Dave Hause - Bury Me In Philly Punkrockers gone acoustic , het is ondertussen een genre op zichzelf te...
Zitakula - Oasis Begin mei leek het op sommige dagen gewoon herfst. Toch rook je hier en daar...