2017-05-12
Het uitbrengen van heruitgaven is een lucratieve handel geworden voor platenmaatschappijen. Vaak gaat dit gepaard met luxe en prijzige uitvoeringen waarbij de fan toch maar weer in de buidel tast. Soms wordt er met zorg een fraaie uitvoering samengesteld, waar ook daadwerkelijk een meerwaarde aan zit. Soundgarden is ook bezig met het opnieuw oppoetsen van het oude werk en ditmaal is Ultramega OK aan de beurt, de eerste volwaardige plaat van het viertal. Destijds was de band niet helemaal tevreden over het eindresultaat en zaten ze niet op één lijn met producent Drew Canulette, en vonden ze dat hij hun geluid niet wist te vangen. Daarom werd de langspeler gekscherend Ultramega OK genoemd: de plaat was heel erg ok, zelfs ultramega ok, maar simpelweg niet het geweldige eindresultaat dat de band voor ogen had. De remaster werd onder handen genomen door Jack Endino, die onder supervisie van gitarist Kim Thayil het geluid meegaf dat de plaat verdient volgens de band. Het is een bevlogen Soundgarden, toen nog niet in de meeste bekende samenstelling, maar met Hiro Yamamoto in plaats van Ben Shepherd op bas. Je hoort hier goed waar de band de mosterd haalt, maar ook het typerende geluid van later staat al flink in de steigers.
Zo horen we Black Sabbath duidelijk terug in ‘Incessant Mace’ en Led Zeppelin in ‘Mood For Trouble’. Punkliedjes als ‘Head Injury’ zijn geïnspireerd door MC5, maar alles is voorzien van een hele dikke groove. In ‘Beyond The Wheel’ hoor je al duidelijk het latere Soundgarden, met hele zware zompige grooves. De band wist metal, punk en hardrock te versmelten en te voorzien van een psychedelisch randje, zoals in ‘He Didn’t’. In onder andere ‘Nazi Driver’ spelen drums en gitaar ritmisch dezelfde groove, iets wat ze later vaker zouden toepassen. Daaroverheen horen we natuurlijk de indrukwekkende scheurzang van een jonge Chris Cornell, die hier nog overtuigend de hogere registers weet te halen.
De productie van Endino haalt inderdaad het beste uit de het kwartet naar boven, waardoor we een ongepolijst en rauw geluid horen van een band in ontwikkeling. Het is de vraag of ze veel werk hadden aan ‘One Minute Silence’, de minuut stilte gebaseerd op John Lennon’s ‘Two Minutes Silence’, op haar beurt weer een eerbetoon aan John Cage’s ‘4’33’. Toegevoegd zijn ook nog een aantal eerdere versies van opnames destijds eveneens door Endino opgenomen, die niet wezenlijk afwijken van de versies die de plaat haalden. Uiteindelijk is het goed om dit overtuigende debuut weer eens te horen, helemaal op de wijze waarop de band deze plaat wilde laten klinken. Misschien is het voor iemand die het album nog niet in bezit heeft, maar toch ook voor de echte fan, de aanschaf een overweging waard.
Minus The Bear - Voids Voids is alweer het zesde album vol nette indierock van Minus The Bear...
Firefang - Firefang Firefang is een garage-grungetrio uit België en bestaat uit Steven De...