Zo is het getokkel op gitaar in het openingsnummer ‘Preservation’ het meest aanwezige onderdeel in de muzikale begeleiding van Reids zang, maar gebeurt er in de vorm van lang uitgesponnen klanken en wat elektronisch gefriemel van alles op de achtergrond. Bij het inslaan van onbekende wegen blijkt alleen ‘Right On Time’ doodlopend te zijn. Zoals vaak wel het geval is, kan Reid hier met haar zang geen rust brengen.
De keuze om muzikaal meer haar eigen gang te gaan, sluit aan bij uitspraken van Reid rond het uitbrengen van het album. Hierin gaf ze aan, zichzelf beter te hebben leren kennen. De Nieuw-Zeelandse probeert niet langer te verhullen dat ze een individu is dat, zoals iedereen, nu eenmaal anders in de wereld staat dan anderen. Ze zingt: “In the end I know, I’ll reach my destination.”
Het ruim vijf minuten durende ‘Te Aro’ is hét nummer, waarin Reid de vertrouwde folkstructuren het meest resoluut de rug toekeert. Lang is de begeleiding minimaal, vol moeilijk te plaatsen geluiden. Nadat Reid haar laatste woord gezongen heeft, klinken er drie stevige gitaaraanslagen, waarna er niets volgt. Op geheel andere wijze is ‘Richard’ een tweede hoogtepunt van Preservation. Aan het einde treedt de basgitaar opeens op de voorgrond met een vreemde partij en intrigerende klankkleur. Maar het is vooral de daaraan voorafgaande combinatie van Reids stemgeluid en de weinig ingewikkelde maar simpelweg perfecte gitaarpartij - denk Jason Molina - die verbluft.
Lusine - Sensorimotor‘ Intelligent dance music ’. Zo wordt de muziek van Jeff McIlwain ook wel...
Ibibio Sound Machine - Uyai Soms ploffen albums precies op het juiste moment op je deurmat. Als de eerste...