Spinvis - Trein Vuur Dageraad Recensie op Podiuminfo

2017-04-28 ”Mijn vader is wiskundige en leerde me; twee punten op een rechte lijn is niet zo bijzonder, het is altijd een rechte lijn, maar drie punten op een rechte lijn, dat is bijzonder. Ik bedacht me dat dit ook met woorden zo is, twee willekeurige woorden bij elkaar zeggen niet zoveel, maar met drie woorden heb je ineens een verhaal”, aldus Erik De Jong, ofwel Spinvis tijdens de theatertour Trein Vuur Dageraad. De drie woorden hebben ogenschijnlijk niets met elkaar te maken, maar als je even je fantasie de ruimte geeft, schrijf je zo je eigen verhaal. Het blijkt de achterliggende gedachte van de voorstelling in het Rotterdamse Oude Luxor; een paar honderd unieke verhalen op zomaar een vrijdagavond in april.

Live komt muziek op een andere manier binnen dan wanneer je een liedje op de radio hoort. Waar ondergetekende bij Tot Ziens Justine Keller meteen verkocht was bij het horen van ‘Oostende’, overtuigde de singles ‘Hallo Maandag’ en ‘Artis’ niet meteen. Het is kenmerkend voor het werk van Spinvis: geen makkelijke, snel weg te luisteren liedjes, maar zorgvuldig in elkaar gesleutelde liedjes met poëtische teksten die de luisteraar uitdagen om de fantasie de ruimte te geven. Het levert louter groeibriljantjes op.

”Hij is The Beach Boys in zijn eentje”, aldus Frits Spits na het horen van ‘Artis’. De opmerking van de radiolegende snijdt niet alleen hout voor de single, maar voor het gehele album. Zo subtiel als Spinvis tot in het kleinste detail zijn instrumentatie, pakkende melodielijntjes en zorgvuldig gekozen teksten plaatst, doet denken aan Brian Wilson ten tijde van Pet Sounds en Smile. Het levert een heel divers, maar samenhangend album op. Waar op ‘Artis’ de trombonesolo het lied afmaakt, is het op ‘Hallo Maandag’ de rauwe gitaarsolo. Maar vaker hoor je het terug door langgerekte strijkersklanken van Saartje Van Camp en Merel Junge of bij de soms bijna hemels klinkende koortjes.

Zo weet Trein Vuur Dageraad je te pakken met verstillende, ontroerende liedje als ‘Wat Blijft’ en ‘Hij Danst’, maar valt ook het opgewekte, exotische ‘Dageraadplein’ in de smaak. Daarnaast valt de kroniek ‘Stefan En Lisette’, waar de typische Spinvis-sound hoogtij viert, op. Hoe opgewekt of melancholisch ook, de liedjes stralen, mede door de fluisterachtige zang, voortdurend een prettige, rust uit. Tegelijkertijd blijft Spinvis ongrijpbaar, door het poëtische buitenbeentje ‘Nachtwinkel’, maar ook door de timing waarmee Spinvis regelmatig zijn teksten plaatst. Al die elementen komen samen op de overtuigende titeltrack.

Er valt voor Trein Vuur Dageraad eigenlijk geen absoluut hoogtepunt aan te wijzen. Of het nu om ‘Van De Bruid En De Zee’, ‘Tienduizend Zwaluwen’ of ‘De Kleine Symfonie’ gaat, de gelaagde liedjes nestelen zich stuk voor stuk diep onder je huid. De grootste prestatie zit hem in het feit dat Spinvis zichzelf op Trein Vuur Dageraad wederom weet te overtreffen. Het materiaal klinkt per album meer geperfectioneerd en dat verstevigt de unieke positie die Spinvis sinds het debuutalbum heeft ingenomen in het Nederlandse muzikale landschap.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Spinvis Label:Excelsior Recordings