2017-05-25
Als je als band ruim tien jaar geleden je debuutalbum hebt uitgebracht, kan dat betekenen dat je ondertussen in zalen als AFAS Live of Ziggo Dome staat. Zeker als je je begeeft in het pop/rockgenre, zoals Cold War Kids. Tegenwoordig hoef je maar een leuke EP uit te brengen of iedereen wil ineens naar je concerten. Bij Cold War Kids is dit echter nog niet aan de orde. Althans, in Nederland niet. De band uit Californië speelt in eigen land de grotere festivals en zal zeker binnen de indiewereld bekend zijn bij een groter publiek. Veel luisteraars via de streamingsdiensten zorgen in Nederland helaas nog niet voor de nodige airplay. De doorbraaksingle in ons land ‘Finally Begin’ belandde zelfs nog op het verzamelalbum Serious Tracks van 3FM. Een goede opstap naar veel moois aan deze kant van de oceaan.
Inmiddels zes jaar na deze single, komt de band met album nummer zes. Met LA DIVINE brengen de bandleden, zoals ze zelf zeggen, de beste versie van wat ze in al die jaren altijd gedaan hebben. Nu is het logisch dat een band dat na een lange opnameperiode naar buiten brengt, aangezien ze vaak tevreden zijn met het resultaat. In dit geval valt het grotendeels te begrijpen. Veel nieuws valt er niet te ontdekken, maar de manier waarop zanger Nathan Willett de veertien, goed te behappen, popsongs overbrengt is overtuigend en laat wel degelijk zien dat de band gegroeid is.
Met de nieuwe drummer, Joe Plummer (geen grap) van o.a. The Shins en Modest Mouse, gaat Cold War Kids nadrukkelijk opzoek naar een pareltje binnen de indiepop. Met drie vrij nutteloze toevoegingen, in de vorm van interludes, begin je je af te vragen of de band zich niet ietwat vergaloppeerd. Want ja, het is ontzettend aanstekelijk wat de heren laten horen. En ja, het tempo is ongekend hoog. Maar daar ligt ook direct de valkuil. De stem van zanger Nathan Willett gaat, als de plaat over de helft is, ietwat schel in je oren klinken daar er geen verandering komt in de energie die in de nummers wordt gestopt.
Het album bevat hier en daar onvervalste indiehits die binnen de kortste keren in je hoofd blijven plakken. Het maakt het album niet direct gevarieerd, maar brengt de luisteraar wel naar het doel dat de band voor ogen heeft. Openingstrack ‘Love Is Mystical’ is zo’n plaktrack, evenals ‘So Tied Up’, ‘Invincible’ en ‘Luck Down’. Eigenlijk zijn de meeste Cold War Kids songs te plaatsen onder dit kopje. ‘Part Of The Night’ is wat dat betreft een buitenbeentje. Misschien dat juist daardoor de track opvalt als één van de beste van de plaat. Met een afbouw waar The Script patent op heeft laat het na dit nummer eindelijk het tempo los. Om rustig af te sluiten met ‘Free To Breathe’. Terecht mag de band trots zijn op alweer dit zesde album. Het blijft vernieuwen, maar helaas niet altijd verrassen.
Jamiroquai - AutomatonMooi om te zien, dat sommige muziek gelukkig nog steeds tijdloos blijkt. Neem...
Spinvis - Trein Vuur Dageraad ”Mijn vader is wiskundige en leerde me; twee punten op een rechte lijn is...