Want ook deze keer heeft de band een puike verzameling liedjes bij elkaar weten te spelen. Misschien heeft de bezettingswisseling juist wel tot nieuwe ideeën geleid, want het geluid is gevarieerder geworden. Niet alleen over de hele linie, maar ook binnen een enkel nummer weet de groep veel dynamiek te brengen. Bijvoorbeeld tijdens het titelnummer ‘Arcs’, een soort Neil Young “meets” Soundgarden, dat langzaam uitbouwt tot epische proporties.
Het stevige karakter van de muziek is natuurlijk gebleven, getuige de zompige rocker ‘City Lights’ en het rauwe ‘Heart Of An Enemy’. De uitstekende productie geeft een ruimtelijk geluid waardoor het geheel nog vetter klinkt en de drums als mokerslagen neerdalen. Het is ruwe, ongepolijste rock, die hier en daar lekker schuurt, zoals op het gejaagde ‘Tarantula’ met een dikke overstuurde basgroove. De gitaren gieren en gillen in ‘Sisyphus Strut’, waarbij zanger en vaste kracht Pieter Holkenborg praatzingend het wilde nummer van tekst voorziet. Korte liedjes en intermezzo’s als het dreigende ‘June’ en het ruige pakkende liedje ‘This Is Not A Holiday’ geven de langspeler nog eens extra afwisseling.
Met zijn vele bezettingswisselingen moet het keer op keer veel energie kosten voor Automatic Sam om toch steeds maar weer door te gaan. Gelukkig is hier niets van terug te horen in hun muziek. Integendeel, het lijkt alsof de band alleen maar meer gedreven wordt en bij iedere plaat met meer bravoure te werk gaat. Arcs is daar het meer dan overtuigende resultaat van.
Scott H. Biram - The Bad TestamentDe ervaring van de Scott H. Biram act is een bijzondere. De muzikant heeft...
De Kat - De Kat II Maar liefst vier keer speelden ze eerder dit jaar op Eurosonic/Noorderslag,...