Dat de band zijn inspiratie ook bij muziek uit de vroege jaren ’80 vandaan haalt is te horen op opener ‘Open Here’. De energie blijft nochtans op de achtergrond, waardoor het album helaas wat muffig opent. Bij ‘Rules’ doet de percussie in combinatie met de synths zijn werk, waardoor het geheel wat meeslepender is. Slecht klinken doet het niet, hoewel de soms Nick Cave-achtige zang een echte vorm van eigenheid in de weg staat.
Het vrolijke ‘California’ en energieke ‘The Line’ weten de aandacht iets beter vast te houden, maar het is vaak de gezapige zang die de kracht uit het geheel halen. Ook bij het donker aandoende ‘Gloom’ staat de zang te scherp tegenover het geluid wat de band uit zijn hoge hoed tovert.
Op ‘I Let You Roll’ gaat het viertal helemaal over de kop, hier gooit het kwartet allerlei invloeden op een grote hoop. Akoestische gitaren, synthesizers, tempowisselingen, breaks, het is alles bij elkaar een rommeltje. En ook de titeltrack ‘Constant’ heeft hier last van.Hier worden een aantal dingen duidelijk. Ten eerste dat jaren ’80 inspiratie meer een gimmick is dan dat het een eigenheid aan het geheel meegeeft. Ten tweede dat de muziek op Constants nogal geforceerd aanvoelt. De plaat mist een goede dosis ongedwongenheid en in dit geval was een less is more-aanpak geen verkeerde geweest.
Hajk - Hajk‘De lente kan beginnen’, moet het Noorse collectief Hajk hebben gedacht...
Gregory Page - So It Goes Gregory Page is de meester van de melancholie. De zanger is meestal gekleed...