Blackfield - -V- Recensie op Podiuminfo

2017-04-27 Blackfield is de samenwerking tussen Steven Wison (Porcupine Tree) en de Israëlische zanger Aviv Geffen. Al in 2004 bracht Blackfield haar eerste album uit. De samenwerking tussen de twee bleek een schot in de roos en ook het tweede album van de twee heren benaderde de absolute perfectie. Hierna liet Wilson Blackfield enigszins los om wat meer tijd aan zijn solocarrière en Porcupine Tree (op dat moment zijn hoofdband) te besteden. Op het derde en vooral het vierde album trok Geffen de kar en was Wilson meer gast dan volwaardig partner. Het tij is echter gekeerd, Porcupine Tree staat momenteel in de ijskast en Wilson heeft blijkbaar wat meer tijd gevonden om wat aandacht aan Blackfield te besteden. Zodoende is V weer een bijna volwaardige samenwerking en dat komt de muziek absoluut ten goede.

Hoe goed de voorgaande twee albums ook waren, de invloed van Wilson was te klein en de melancholieke, vaak wat sombere, sfeer van de mooie liedjes kregen door de behandeling van Geffen een wat claustrofobisch, en daardoor minder toegankelijk, karakter. Weliswaar heeft Geffen ook nu nog wel het leeuwendeel geschreven, maar de prominentere aanwezigheid van Wilson geeft de muziek wat meer lucht; luister in dat kader maar eens naar de door Wilson geschreven wonderschone afsluiter ‘From 44 To 48’. Daarnaast mag de rol van coproduceer Alan Parsons niet vergeten worden.

V kan dan ook het beste gezien worden als dé opvolger van Blackfield II. In amper drie kwartier komen dertien geweldige liedjes (waaronder twee instrumentaaltjes) langs die wel enige tijd nodig hebben om je eigen te worden, maar is dat niet een kenmerk van de echte topalbums? Ook is nu weer te horen dat heren echte sombermannen in optima forma zijn. Al het (wereld)leed drukt hoorbaar op de schouders van de heren en als ze even onder dat juk vandaan komen schudden ze wel even een verwrongen liefdesliedje uit de mouw, want al te vrolijk mag het natuurlijk niet worden. Dat laten de emotionele stemmen van de heren absoluut niet toe.

Na een instrumentale opener komen in de vorm van ‘Family Man’ en ‘How Was Your Ride?’ twee liedjes die zomaar op de eerste twee albums hadden kunnen staan. Alles klopt aan deze songs, de mooie samenzang, de sombere teneur en de fraaie arrangementen. Het scherpe ‘Geffen randje’ horen we vervolgens in ‘We’ll Never Be Apart’, maar ook in de bijna ballads ‘Sorrys’ en het door Wilson gezongen maar door Geffen geschreven ‘October’. Een iets andere kant van Blackfield horen we in het blues-achtige ‘The Jackal’ en het uptempo ‘Lately’ dat naar Blackfield maatstaven bijna vrolijk klinkt, de gastrol van zangeres Alex Moshe hierin is verfrissend. Zij duikt ook weer op in ‘Lonely Soul’ dat bijna volledig door haar zachte stem gedragen wordt.

V laat Blackfield op haar allerbest horen. De verwijzingen naar de eerste twee albums, ook op het artwork, zijn weer volop aanwezig. Die platen zijn niet te overtreffen, maar met dit album weet Blackfield dat niveau akelig dicht te benaderen. Voldoende voor uren luisterplezier.

Recensent:Jan Didden Artiest:Blackfield Label:Kscope