RECENSIE: Turbobier - Das Neue Festament

Turbobier
recensie cijfer 2017-04-26 Wie de naam Turbobier ziet, kan niet anders dan aannemen dat deze mannen een voorliefde voor bier hebben, aldus een gezellige feestband. De toevoeging van ‘turbo’ suggereert tevens dat ze niet vies zijn van tempo. Beide aannames zijn in dit geval correct, want de band in kwestie heeft een nieuw album genaamd Das Neue Festament uit. Het hoesje is dan ook een parodie op het laatste avondmaal, waarbij Jezus en de apostelen zijn vervangen door bekende figuren als Sid Vicious van de Sex Pistols en Lemmy van Motörhead, maar bijvoorbeeld ook de paus staat er op. Het motto van de band is daarbij opgeteld: “Don’t give work a chance!”, en het mag ondertussen wel duidelijk zijn dat Turbobier het allemaal niet zo serieus neemt.

Het viertal is afkomstig uit Wenen, Oostenrijk en speelt een vrolijke en gezellige variatie op punkrock. Voor deze mannen is het leven één groot feest, alle 365 dagen van het jaar en ze zweren dan ook bij ‘the holy beerble’. Das Neue Festament is een sterke belofte van deze formatie dat niemand in de toekomst nog tijd voor werk zal hebben. Deze belofte wordt uitgemeten in twaalf liedjes die muzikaal wel iets weg hebben van Against Me, The Ramones en Mean Jeans. De zang is niet altijd even zuiver, en de refreinen zijn veelal grootse meezingfestijnen. De gitaarleads verzorgen de voorname melodie, terwijl de rest daar op mee hobbelt. Tekstueel worden de boodschappen in de moedertaal gebracht: het Oostenrijks. Een rijk taaltje, dat wel iets weg heeft van het Duits, maar dan toch met een eigen twist.

“A waun ma net gern teilen mäg, wäs tuast mit deine sächn am letzten täg? Wö dassd das mitnimmst ins grab, geht leider nicht”. Het is een regel uit één van de rustigere nummers genaamd ‘A Minsch Is A Minsch’, en het laat zien dat de band een serieuzer kant heeft. Als je de video die ze naakt hebben opgenomen niet meetelt. Het taaltje is op zich goed te volgen, het accent maakt het wat lastig, maar over het algemeen is de strekking van ieder nummer wel goed op te maken. Het gevoel dat ze willen overdragen zit vaak al in de titel en is ook muzikaal verwerkt. Zo kent ‘Die Heilige Bierbel’ ondersteuning in een partij trompetten, en draagt ‘Fettsein Ist Ein Menschenrecht’ een toepasselijke wooohooo-sectie en moddervette melodie.

Variatie zit er in de vorm van diverse tempowisselingen in de nummers onderling. ‘Verliebt In Ein Kiwara’ knalt het album open, is ‘Frei Sei de opbouwende, langzamere track en sluiten ze de plaat af met een akoestische nummertje genaamd ‘An Erster Stelle’. Maar niet voordat ze de snelheidsduivel van ‘Punkfahrrad’ op ons los laten. Kortom, wat Marco Roelofs met zijn STAVAST bij ons goed voor mekaar heeft, werkt ook prima voor Turbobier uit Oostenrijk.
Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Turbobier Label:Bite It
Cover Chinup - Shine Bright

Chinup - Shine BrightVeel liedjes op de radio klinken tegenwoordig zwaar geproduceerd, waarbij de...

Cover Blackfield - -V-

Blackfield - -V- Blackfield is de samenwerking tussen Steven Wison (Porcupine Tree) en de...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT