2017-05-13
Er bestaat genoeg muziek waar je heerlijk in kunt zwelgen en wat je daarbij een fijn gevoel geeft. Lekker in hoekje gekropen en de muziek op een lekker volume, ogen dicht en genieten maar. De albums van Queensrÿche roepen bij ondergetekende vaak dat gevoel op. Laat nu net het Australische Damnations Day ook dat prettige gevoel oproepen. Wat Queensrÿche zo onweerstaanbaar maakt, dat doet deze Australische progmetalformatie ook. Prachtige uitgesponnen composities, kruidige riffs, puntige solo’s, inventieve ritmes, een warm geluid en daar bovenop een stem als een klok. Wat wil je nog meer? Damnations Day bestaat uit de twee broers Mark en Dean Kennedy , waarbij Mark zanger en gitarist is en Dean de drummer. De band wordt verder gecomplementeerd met (lead)gitarist John King en bassist Anthony J. Finch. De heren hebben al met een aantal grote namen, als voorprogramma, op de planken gestaan, maar verdienen op basis van deze plaat een groter publiek. Het enig struikelblok is dat de band uit Australië komt. De afstand zou een gedegen promotie in de weg kunnen zitten.
De negen composities op dit tweede album van de in 2005 opgerichte band zijn stuk voor stuk om je vingers bij af te likken. A World Awakens wil je maar blijven opzetten, waarbij de plaat telkens kleine stukjes prijsgeeft. Een echt groeialbum dus. Daarbij laveert de kraakheldere stem van Mark Kennedy ergens tussen die van Geoff Tate (Queensrÿche) en Ray Alder (Fates Warning).
Dan rijst de vraag, waar te beginnen bij het benoemen van de hoogtepunten. Het begint gelijk al met opener ‘The Witness’ waarin een krachtige riff je direct van de sokken blaast. Het virtuoze baswerk van Anthony J. Finch en de prachtige solo’s van John King maken het helemaal af, om over het zangwerk van Mark Kennedy nog maar te zwijgen. Wat hierna volgt is eigenlijk alleen nog maar mooier. Zo klinkt ‘I Pray’ heel spannend door de gedubbelde zang van Kennedy die ook nog à la Geoff Tate even een stukje met laag stemgeluid declameert. Het spannende gitaarthema halverwege zorgt daarbij voor een mooi intermezzo. Ook de hierop volgende duistere ballad ‘Into Black’ barst uit zijn voegen van de emotie. Het mooiste moet dan nog komen in de vorm van het behoorlijk pittige, ruimschoots van thrashy riffs voorziene ‘The Idol Counterfeit’ en natuurlijk het ruim zes minuten klokkende epische hoogtepunt ‘A World Awakens’. De droevige gitaarloopjes in het begin van dit nummer zijn zo mooi dat je er bijna van gaat janken. Maar ook de afsluitende powerballad ‘Diagnose’ laat een emotie horen die je meters kippenvel bezorgt.
Emotie, melodie en kracht gaan hand in hand op As The World Awakens, dat laat horen wat een getalenteerde band dit Australische gezelschap is. Veel betere progmetalalbums gaan we dit jaar niet horen, dat kan gewoon niet bestaan. Damnations Day benadert de perfectie in haar genadeloos mooie muziek. Fans van de Queensrÿche en Fates Warning bewijzen zichzelf een goede dienst door dit album te gaan beluisteren.
White Willow - Future HopesHet is alweer zes jaar geleden dat we iets vernomen hebben van White Willow...
Dead Bronco - Bedridden & Hellbound Het voordeel van een doeltreffend hoesontwerp is dat je meteen weet wat voor...