2017-05-11
Sommige bands zijn er op uit om de beleving van muziek op zijn kop te zetten, andere zijn er juist op om zich jarenlang aan één vaste formule te houden. Voor de eerste soort zou je Linkin Park of Enter Shikari aan kunnen kijken, voor de tweede AC/DC of Volbeat. Toch hebben beide soorten bands iets in handen wat reden voor hun succes is, maar tegelijkertijd ook het grootste kritiekpunt is. Een genre als metalcore is iets wat met deze tegenstrijdigheid te maken heeft. Enerzijds heb je de stroom aan formaties die metalcore volgens het boekje maken, en anderzijds bands die er duizenden elementen aan toe voegen om op te vallen. Het uit Amerika afkomstige Righteous Vendetta weet beide soorten metalcore stevig bij de kladden te vatten en op geproportioneerde wijze met elkaar te verweven. Het levende bewijs hiervan is het nieuwe album genaamd Cursed.Wat ze bijzonder maakt is dat ze niet echt vast te pinnen zijn, maar ondertussen wel aan een hoop andere bands doen denken. Ze verweven brute metalcore met poppy hooks, zonder dat ze te ver gaan in de zoetsappigheid van deze hooks, maar ook zonder dat het zijn aanstekelijkheid verliest. Bands waar ze in eerste instantie het meeste aan doen denken zijn Dayshell en Periphery. De nadruk ligt op bombast en dat komt voornamelijk tot uitdrukking in de vocalen van frontman Ryan Hayes, die op dezelfde manier kan uithalen zoals Spencer Sotelo van Periphery dat doet. Wie met een half oor luistert, zal ook bemerken dat er een beetje Chester Bennington van Linkin Park als inspiratie te bespeuren is.
Met ‘War Is Killing Us All’ breken ze de plaat meteen open met de zwaarste track van de verzameling, waarbij Hayes zijn bruutste assortiment aan vocalen tentoonstelt. Deze worden nog extra kracht bij gezet met backgroundvocalen die voor een gelaagd geheel zorgen. Tussendoor wordt er geschakeld voor een rustmomentje, om daarna de climax op het gehoor los te laten. Het houdt de track spannend, en dat is iets wat ze over het gehele album gedaan hebben. Allemaal van die kleine elementjes en bewerkingen, zoals op de titeltrack een soort ‘Crawling’-effect van Linkin Park en zelfs een setje violen is losgelaten.
‘Weight Of The World’ daarentegen is absoluut stadionrockwaardig en leunt op een dikke baslijngroove, maar kent genoeg toevoegingen om niet tot clichés te vervallen. Opvallende tracks die bijzonder goed blijven hangen zijn ‘Defiance’, die iets van Disturbed weg heeft en anders wel ‘Halfway’, waarmee ze het voor elkaar krijgen een samensmelting te maken tussen Gojira en Linkin Park. Halverwege het album begint het allemaal wel een beetje op elkaar te lijken, maar uiteindelijk weten ze die variaties en je aandacht tot het einde vast te houden op Cursed.
Svart Crown - AbreactionHet Franse Svart Crown heeft onderdak gevonden bij Century Media en dat is...
Eric Bibb - Migration Blues Eric Bibb stelt nooit teleur. De enige reden dat je als blues liefhebber...