Het wijdse gitaargeluid is iets dat meteen opvalt. De galmende riffs doen ergens denken aan een combinatie van Kensington en Porcupine Tree. De band heeft voor hun debuutplaat samengewerkt met producer Guido Aalbers, die eerder meewerkte aan producties van onder andere Coldplay, Muse en Queens of the Stone Age. Vanaf het instrumentale openingsnummer weet de band haar muziek met kracht over te brengen, maar zo nu en dan verslapt de aandacht ook. Het contrast tussen het galmende, soms zware geluid en de ietwat hoge zang van frontman Mark van der Mee werkt niet altijd. Bij ‘I Would Do That’ voelen de whoo-hooo’s op het einde aan als een excuus voor toegankelijke stadion-rock.
‘City Lights’ pompt het energie-level weer wat omhoog, maar toch ligt herhaling op de loer. De teksten bieden een interessante invalshoek, ze gaan over persoonlijke vragen en reflecties op de hedendaagse maatschappij. Daar staat tegenover dat de band ook vaak over gaat op de oh oh’s en andere ‘meezing-kreten’.
‘A Masquerade’ heeft weer de perfecte dosis energie. De troef van Saint Charlie is het gitaarspel, waarmee de band sterke elementen presenteert. Nummers als ‘A Masquerade’ overtuigen daardoor. Lightning Over Velvet Evenings is een prima debuutplaat, waarop niet alle nummers even goed werken. Het gitaarspel is sterk en het geluid van de band weet energie over te brengen, maar het meezinggehalte ondermijnt het interessante gitaargeluid van de band net iets te vaak.
The Buttertones - Gravedigging The Buttertones bestaat uit vijf strak geklede jonge heren uit Los Angeles,...
Lorrèn - Land Of Possibilities Ingetogen muziek wordt nog maar zelden gezien in het huidige poplandschap. In...