2017-05-04
Ineens was daar Art Of Anarachy een supergroep uit de Verenigde staten, in 2011 opgericht door de tweelingbroers Jon en Vince Votta en hun gezamenlijke vriend Ron Thal (bijnaam Bumblefoot,) die enigszins bekend werd als gitarist in Guns N’ Roses in tussen 2006 en 2014. De band werd aangevuld met John Moyer (Disturbed) en als zanger werd Scott Weiland aangetrokken (ex-Stone Temple Pilots).Een eerste album werd uitgebracht in 2015 en kon op goede recensies rekenen. Helaas kwam de zwaar aan diverse middelen verslaafde Weiland eind 2015 te overlijden zodat de band op zoek kon naar een vervanger van de charismatische frontman met de gouden keel. De zoektocht heeft niet heel lang geduurd wat al snel werd Scott Stapp bereid gevonden de spitspositie te bekleden. Stapp is natuurlijk vooral bekend van de postgrungeformatie Creed die eind jaren negentig en begin van deze eeuw miljoenen (vooral in de USA) platen verkocht. Geen kleine jongen dus, van wie zijn solocarrière toch wat in het slop was geraakt, dus dit was een uitgelezen kans.
Creed haters die nu afhaken dienen toch nog even door te lezen want Art Of Anarchy is geen Creed net zoals de band geen Stone Temple Pilots was. Het tweede album The Madness staat vol met modern klinkende stevige rock die met postgrunge of aanverwante genres niets te maken heeft. Eerder valt te denken aan een soort kruising tussen Alter Bridge (de band van Stapps voormalige Creed maatjes) en The Cult. Stapp zingt ook heel anders als in zijn Creed tijd. Minder afgeknepen en gespeend van alle grungemaniertjes blijkt eens te meer wat een geweldige zanger de man is en dat hij net als Weiland de knappe composities naar een hoger plan weet te zingen. De levensbeschouwende teksten maken het daarbij volledig af.
Nummers als ‘Changed Man’ en vrij stevige ‘The Madness’ galm je na twee keer luisteren direct mee. U kent het wel, pakkend refrein, verslavende riff en wat puntige solo’s het is genoeg om te overtuigen. Maar ook een vuige stamper als ‘1000 Degrees’ is het meebrullen waard. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Iets bedachtzamer, maar daarom niet minder fraai, zijn het dynamische ‘No Surrender’, het emotionele ‘Somber’ en de spannende afsluiter ‘Afterburn’.
Het is knap dat binnen de platgetreden paden van dit soort rock er toch telkens weer nieuwe invalshoeken worden gevonden om het interessant te houden. De mooie songs op The Madness worden bevlogen uitgevoerd en zorgen voor een uitermate prettige luisterervaring. Het kan niet anders of het komende festivalseizoen gaan we de band vast wel ergens in Nederland of België spotten. Gaat dat zien!
Arch Enemy - As The Stages BurnAls er één band is die (melodieuze) deathmetal populair heeft gemaakt bij het...
De Tigers fan Greonterp - Tigers Fan Greonterp De lente begon uitzonderlijk vroeg dit jaar. Op elf januari om precies te...