2017-06-26
“After all this time, At The Drive In still means brotherhood, that gang mentality, and now more than ever, it means family, because we have our own families, we’re older and wiser, and we understand each other a lot more,” aldus drummer Tony Hajjar van At The Drive In. De alternatieve punkrockband is na vijftien jaar eindelijk weer de studio ingedoken en daar is het nieuwe en vierde album in-te>r a-li-a uitgekomen. Het heeft eventjes geduurd, en de band is ouder en wijzer geworden, maar dat heeft er gelukkig niet voor gezorgd dat ze anders zijn gaan klinken. Ze hebben gewoonweg de draad opgepakt, waar ze die hebben laten liggen na Relationship Of Command uit 2000. Gevoelsmatig zitten de mannen nog volop in de oefenruimte van 1993, ongeacht hoeveel populariteit ze eind jaren negentig verworven hebben. Muzikaal bewegen ze tussen de funkmetal van Rage Against The Machine en de spastische trekjes van Refused, oftewel een vrij artistieke vorm van post-hardcore met een punky attitude. Ergens doet het ook wel denken aan de tijden dat Incubus zichzelf nog artistieke vrijheid gunde ten tijde van S.C.I.E.N.C.E. en ze van mainstream nog niets gehoord hadden. In 2001 brak de groep op in twee andere acts: de Latijnse progrockact The Mars Volta en de grootse post-hardcore groep Sparta. Wat er in de tussentijd ook allemaal gebeurt is, het is niet terug te horen op in-te>r a-li-a, en dat is een goed teken.
De liedjes zijn nog net zo ondoordringbaar en vrij van geest zoals ze dat altijd waren, hoewel er toch wel wat meer aangestuurd lijkt te zijn op muziek voor grootse stadions. Ze blijven nog altijd buiten de lijntjes kleuren met de gitaarlijntjes, maar bij vlagen heeft de muziek iets toegankelijks. Zo heeft opener ‘No Wolf Like The Present’ een vibe die niet misstaat in Rage Against The Machine-moshpit, en komt een bepaalde klap herhaaldelijk op aanstekelijke wijze voorbij. Het is een zanglijn die met gemak nazoemt. De ritmesectie probeert het geheel aan elkaar te plakken, maar weet hier zo ook zijn eigen draai aan te geven. Het gitaarwerk is veelal psychedelisch, het drumwerk spastisch en de zang van Cedric Bixler zweeft nog altijd tussen angstig, zelfbewust en boos omtrent de staat van de wereld.
‘Ghost Tape No. 9’ is dan één van de rustigere trackst, maar geeft met zijn industriële en duistere feel geen ruimte om even op adem te komen tijdens de 41 minuten van dit wervelende album. Fans van het eerste uur kunnen dit album zonder twijfel aanschaffen. Het is een nostalgische duik terug naar 2000 ten tijde van Relationship Of Command, waarmee ze toen eigenlijk al lieten horen hun tijd ver vooruit te zijn. in-te>r a-li-a klinkt nergens gedateerd en zelfs frisser dan ooit.
Holy Holy - PaintIn 2015 verraste Holy Holy met het ijzersterke debuutalbum When The Storms...
Charlie Fink - Cover My Tracks Na het grote succes dat Noah And the Whale boekte met hun vier albums, kwam...