Daar zitten verschillende hoogtepunten bij. Eén van deze is het soulvolle ‘Friday, Sunday’s Coming’. Een stukje blues opent het nummer. In een walsend ritme zingt O’Brien erg soulvol en maakt hij er een gospelnummer van. Op de achtergrond hoor je een Hammond zachtjes janken. Tim O’Brien laat zijn stem afwisselen met gitaarspel. Het resultaat is prachtig. Net zo sterk is ‘Drunkard’s Grave’. Het nummer past beter in het stereotype beeld van de country. Er wordt gezongen over whisky en bier. Er zit een stukje steelgitaar in, maar ook de viool klinkt. De clichés hinderen echter niks. Tim O’Brien klinkt als een klassieke countrymuzikant in de stijl van Hank Williams. Dat staat hem goed.
Where The River Meets The Road is een schoolvoorbeeld van een sterke countryplaat. Tim O’Brien benut de vaste waarden van het genre, maar laat zich nergens door limiteren. De steelgitaar wordt aangevuld met een stukje blues. Een dansende bluegrassgekte biedt bij Tim O’Brien ook ruimte voor een vleugje gospel. Het is daarbij duidelijk dat hij een jarenlange ervaring meebrengt. Voor de liefhebbers van countrymuziek in haar brede vorm mag deze plaat daarom niet over het hoofd gezien worden.
Fionn Regan - The Meetings Of The WatersHij begon al met optreden voordat hij tien jaar oud was en hij kan meerdere...
Various - Raymond Scott`s Portofino Variations Tegenwoordig valt iedereen over elkaar heen om, na het heengaan van een...