Het eigenzinnige, donkere en gepassioneerde stemgeluid van Dan Wilson houdt het ergens in het midden tussen Captain Beefheart, Nick Cave, Tom Waits en Gary Floyd (Sister Double Happiness) en onze eigen Peter Te Bos (Claw Boys Claw). Met deze laatste bands en met Beefheart’s Magic Band heeft The Cubical ook het bandgeluid gemeen: stevige, donkere bluesrock, met een flinke dosis garagerock. Door gebruik te maken van een blazerssectie (Martin Smith en Simon James) en vrouwelijke backing vocals (Amanda Brown) wordt het bandgeluid ook nog voorzien van een smeuïg laagje soul.
Naast zanger en gitarist Dan Wilson bestaat de vaste kern van The Cubical uit Alex Gavaghan op leadgitaar, orgel en backing vocals, John Paul Green (gitaar), Mark Percy (drums, percussie en backing vocals) en Craig Bell op basgitaar. De gedreven sound van de band en het vibrato en de passie in het stemgeluid van Wilson geven The Cubical iets urgents mee, waardoor de plaat geen moment verveelt, ook niet na meerdere luisterbeurten. Sterker nog het album groeit er alleen maar door.
De plaat opent sfeervol met ‘All Ain’t Well’ dat qua sound aanschurkt tegen Claw Boys Claw’s ‘Rosie’. ‘Con Man 512’ is een rechttoe rechtaan garagerocksong zonder opsmuk. In het refrein van het slepende bluesgospelnummer ‘In Your Eyes’ klinkt The Cubical als Nick Cave anno 1986, inclusief samenzang van zijn (denkbeeldige) Bad Seeds. Afsluiter ‘Shipwrecked 737’ is voorzien van een aanstekelijke sixties beatsound en doet verlangen naar meer. Op repeat dan maar, want Blood Moon mag je met recht een groeiplaat noemen.
Endless Boogie - Vibe KillerGelukkig wordt je als recensent soms nog omvergeblazen door de eerste tonen...
Jankobus Seunnenga & Dick Vestdijk - Voor Het Land Werden wij vorig jaar nog geconfronteerd met het carnavaleske Feestwaarts...