Opener ‘New Dawn’ ligt in het verlengde van voorganger Occult Architecture Vol. 1: een pulserende beat, hoogpolige synthtapijten en vervormde gitaarpartijen zorgen voor een aangename sfeer. De song ‘Sevens’ leunt op een eenvoudige synth-deun met spaarzaam, maar effectief drumwerk. De donkere zangstem van Rippley Johnson wordt in het refrein fraai bijgestaan door het feeërieke stemgeluid van Sanne Yamada. Dit levert aardige maar niet opzienbarende dreampop op. Het in galm gedrenkte ‘Lost In Light’ met vocalen van Yamada is shoegaze volgens het boekje.
Waar Moon Duo op Occult Architecture Vol. 1 de aandacht van de luisteraar wist vast te houden door voldoende afwisseling te bieden, levert Moon Duo met Occult Architecture Vol. 2 een minder intrigerende plaat af. Daarvoor kabbelt het album in zijn geheel teveel in dezelfde cadans voort. Songs als ‘Mirror’s Edge’ (met funky beat) en ‘The Crystal World’, met Jean-Michel Jarre- en Vangelis-achtige synthesizertapijten, missen de onderhuidse spanning en stuwende opbouw die bijvoorbeeld zo kenmerkend is in de krautrock, een genre waar Moon Duo toch een deel van haar inspiratie vandaan haalt.
Na het verrassende en avontuurlijke Occult Architecture Vol. 1 vormt Occult Architecture Vol. 2 een lichte teleurstelling. Wellicht had Moon Duo met een wat strengere songselectie kunnen volstaan met één volwaardig album.
Mac DeMarco - This Old DogWat moet het heerlijk zijn om Mac DeMarco te zijn. De Canadees...
Anohni - Paradise Bij Anohni is het minstens zo interessant om te kijken naar de persoon...