2017-07-13
Een recensie van een nieuw album van Venice kan al voor beluistering geschreven worden. Ook het onlangs verschenen Into The Blue vormt daarop geen uitzondering. Gebleven zijn de prachtige harmonieën van de broers Lennon die ook nu weer dat doen waar zij zo enorm goed in zijn en waarom zij zo gewaardeerd worden in Nederland. Een wederzijdse liefde die al bijna twintig jaar voortduurt. Vooral de momenten waarop Jan Douwe Kroeske de muzikale activiteiten van de vier vastlegde voor zijn programma Twee Meter Sessies zorgden al na de eerste keer voor een lichte doorbraak. Maar liefst vier keer kwam het Californische viertal naar de studio om een sessie vast te laten leggen. Venice wist hier sindsdien zeer regelmatig en met groot gemak theatertournees volledig uit te verkopen. Het toppunt van deze bijzondere relatie is misschien wel een album dat als titel de naam van onze hoofdstad kreeg. Inmiddels zijn we al weer ruim tien jaar verder.De openingstrack klinkt heerlijk vertrouwd in de oren. Lome Westcoast-pop met ‘Sunrise (August Of ’69)’ waarvan je je kunt afvragen of zij zich daarvan daadwerkelijk bewust waren, of het pakkende ‘Doesn’t Get Any Better Than This’ dat je als eerste hoogtepuntje van het album kunt beschouwen. Het vermoeden bestaat dat Venice hier het beste album sinds lange tijd heeft afgeleverd, zeker als dit wordt gevolgd door de gevoelige en ingetogen titeltrack en het prachtig uitgevoerde ‘A Wealthy Man’. Helaas wordt het, je voelt het al aankomen, inderdaad ‘niet beter dan dit’ en we zijn al op de helft van de in totaal acht tracks. Bedenk dan nog even dat de heren het vier jaar geleden nodig vonden om een dubbelaar uit te brengen met maar liefst twintig tracks. Is na al die jaren nu de creatieve armoede toegeslagen? Zijn dit verwoede pogingen om als singer-songwriters serieus genomen te worden?
Toegegeven, het licht dansbare ‘A Dance By The River’ zal zeker iets van gezelligheid in de theaters teweeg brengen, maar de voorspelbaarheid neemt al snel toe en daar kan het goedbedoelde ‘Suddenly You Walked In’ weinig aan veranderen. Normaal gesproken zou een speelduur van 32 minuten een bezwaar kunnen vormen. In het geval van Into The Morning Blue is dit echter lang genoeg.
Nightlands - I Can Feel The Night Around MeMet een titel als I Can Feel The Night Around Me en een albumcover waarop...
Booka Shade - Galvany Street De Duitsers van Booke Shade draaien alweer even mee. Relatief anoniem, want...