2017-07-28
De Amerikaanse singer-songwriter Samantha Crain leek alles in zich te hebben om met haar eigenzinnige en zelfgeschreven country/folk-liedjes de wereld te veroveren. De recensies van haar eerste vier albums waren veelbelovend. Het twee jaar geleden uitgebrachte Under Branch & Thorn Tree zou zelfs bij de selectie voor Grammy Nominaties zitten. Allemaal leuk en aardig, feit is dat Crain weer pizzapunten kon gaan serveren om de huur, de lasten en de financiering van You Had Me At Goodbye rond te kunnen krijgen. Haar geboortestreek in Oklahoma bleek zonder dat zij zich daarvan bewust was, een grote bron van inspiratie te zijn. Op subtiele wijze heeft ze haar haat-liefdeverhouding met de streek verwerkt in de teksten van dit nieuwe album. Zo verafschuwt zij de bekrompen mentaliteit van een groot deel van de bevolking, hekelt zij de conservatieven en bezorgt de bergrijke omgeving uit haar geboortestreek haar dikwijls een benauwend gevoel. Trots is zij echter op haar afkomst. Het gebied werd oorspronkelijk bevolkt door indianenstammen als de Caddo en de Choctaw. Die laatste gaven Oklahoma zijn huidige naam. Crain zingt ‘Red Sky, Blue Mountain’ in de Choctaw-taal, de taal van haar voorouders. Het is een eerbetoon aan haar afkomst maar ook een protest waarin zij de omstreden Dakota Access Pijplijn onder de aandacht brengt. Tegelijkertijd maakt zij zich ernstig zorgen over de manier waarop wij de aarde om zeep helpen. Behoorlijk serieus gaat het er ook aan toe in ‘Antiseptic Greeting’ en niet alleen omdat ze treurt over de dood van haar hond. Ze beschrijft hierin de problemen van iemand met een resting bitch face, mensen die een bepaalde gelaatsuitdrukking, of juist een gebrek hieraan, hebben. Het probleem wordt voornamelijk bepaald door haar omgeving en is iets waarmee zij zelf dient te om te gaan.De humor is vaak cynisch, zet vaak aan tot nadenken. Precies waar het de echte singer-songwriter om te doen is. Crain vermijdt gelukkig de rol van predikante.
Muzikaal biedt You Had Me At Goodbye veel variatie. Met een paar ervaren mannen dook ze een studio in om alles analoog op de band vast te leggen. De countryfolk is daarbij een klein beetje op de achtergrond geraakt en heeft plaatsgemaakt voor een meer poppy geluid. Daarnaast schuwt zij ook een orkestrale benadering niet en lijkt zij ook niet vies van enige melancholie zoals in het indrukwekkende ‘Betty’s Eulogy’.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er wel wat slordigheden in de arrangementen zijn te bespeuren maar die lijken voornamelijk te wijten aan de bevlogenheid van deze muzikanten. Crain is bovendien niet de meest getalenteerde zangeres. Het zorgt in ieder geval voor een wat luchtiger en spontaan geluid. Dit alles samengevat maakt van dit vijfde album een gevarieerde luisterervaring, maar Samantha Crain heeft nog genoeg verbeterpunten voor nummer zes.
aswekeepsearching - ZIADe Indiase band Aswekeepsearching heeft met hun tweede album ZIA een...
VENN - Runes Het Londense trio VENN debuteerde in 2013 met hun EP Echoes From Foreign...