2017-06-25
Phosophorescene opent met een onheilspellende, haast nare geluidsmuur die bestaat uit een ruis, suizende instrumenten en wat percussie op de achtergrond. Dit bijna vier minuten durende nummer is wellicht wat lastig om doorheen te komen, maar laat wel direct horen hoe deze band aan sfeerschepping doet. Dans Les Arbres is een vierkoppig collectief dat bestaat uit Xavier Charles, Ivar Grydeland, Christian Wallumrød en Ingar Zach. De Fransman en drie Noren brachten met hun twee voorgaande albums een geïmproviseerd geluid waarbij de bandnaam – letterlijk vertaald ‘in de bomen’ – een verwijzing is naar de sfeer en het geluid dat het kwartet probeert op te wekken. Op Phosophorescene zijn er een aantal belangrijke veranderingen doorgevoerd ten opzichte van de vorige twee platen. Zo is er geen banjo meer te horen en is het harmonium ingeruild voor een synthesizer.De instrumenten worden niet altijd conventioneel bespeeld. Zo worden blaasinstrumenten soms als percussie gebruikt, waardoor de klarinet voornamelijk korte en schelle stoten voorbrengt, zoals in het ruim tien minuten durende ‘Fluorescent’. Wat we horen is een heel scala aan geluiden, maar ondanks deze grote hoeveelheid elementen is de muziek vooral erg sluipend. Daardoor prikkelt elke slag, toets of puf, hoewel het geheel allesbehalvetoegankelijk klinkt. Het derde nummer ‘Luminescent’ klinkt, zoals de titel al doet vermoeden, het minst donker van de vier tracks. Het gepingel creëert haast een harmonieus geheel, maar de nervositeit blijft door het snel opvolgen van alle geluiden de boventoon voeren.Door het slagwerk lijkt het of je je even in een boeddhistische tempel waant, maar volledig rustgevend is het niet.
En zo ben je prompt aanbelandt bij het vierde en alweer laatste nummer. Een track met een imposante speelduur van maar liefst vijftien minuten. Het begint met een aantal fixe stiltes die door hetzelfde soort percussiewerk als het voorgaande nummer worden onderbroken, om vervolgens langzaam te worden aangevuld door een venijnige en doordringende klarinet. Zwaar en eng, zo klinkt het simpelweg. De krakende geluiden lijkten bijna een directe verwijzing aan een oud krakend spookhuis en elke tokkel dreunt diep door. Wat duidelijk is, is dat Dans Les Arbres hier eerder een ervaring probeert neer te zetten dan een fijn en genaakbaar geheel. Dat is ze dan ook meer dan gelukt. Of deze ervaring ook echt aangenaam is, mag de luisteraar zelf uitmaken.
1982 - ChromolaAls je zoals ondergetekende bent geboren in het jaar dat Philips de eerste...
Morrissey & Marshall - We Rise Het duo Morrissey & Marshall maakt eigenzinnige pop die leunt op...