2017-07-17
Eivind Aarset is een Noorse gitarist die vooral bekend is geworden voor zijn werk met jazzartiesten uit alle delen van de wereld ; bekend (o.a. Ray Charles) en minder bekend. In die hoedanigheid is de in 1961 geboren Aarset vaak dienend en doet waarvoor hij is ingehuurd, maar wanneer hij echter solo gaat, horen we een man die het experiment niet schuwt. Voor de muziek van Aarset moet je de tijd nemen. De gitarist neemt die tijd zelf ook om zijn muziek zorgvuldig op te bouwen. Dat doet hij samen met nog een heleboel andere muzikanten, waarvan er drie tot de vaste kern van Aarset’s band behoren. We horen een heleboel verschillende instrumenten langskomen waaronder een kopersectie, maar ook vibrafoon, klokkenspel en wat elektronica.Het album I.E. kwam oorspronkelijk uit in 2015 en is nu opnieuw uitgebracht. Wat we horen op dit album is een instrumentale en duistere mix van jazz, fusion, rock en ambient. Er wordt niet gezongen op
Omdat alles zo zorgvuldig is opgebouwd, duren de meeste tracks lang en staan er slechts twee korte stukjes op de plaat: ‘One And The Same Again’ dat alleen uit getokkel van Aarset bestaat en het afsluitende ‘Return To Her Home’ dat vooral heel erg ambient klinkt. Gelukkig zijn er genoeg uitbarstingen binnen de vaak rustig beginnende tracks zoals de schurende riffs tegen het einde van ‘They’ll Be Asked Nothing’ of het stevige gitaarwerk en vette basloopjes in ‘Through Clogged Streets, Passed Rotten Streets’, dat dus de enige vocalen van de plaat bevat.
Ook opvallend is het dissonante potje gitaar raggen tegen het einde van ‘Hidden/ Feral’, alsof Aarset maar wat doet. Het wordt meteen gevolgd door de netheid van ‘One And The Same’ dat halverwege, lekker tegendraads, een rauwe gitaarsolo op een loom jazz deuntje plakt. Heel bijzonder. Net zoals het lange, uit drie delen bestaande, ‘Wanderlust’ waarop alle ingrediënten van Aarset’s muziek samenkomen. De opener ‘Rask’ bevat ook wat stevige stukken die behoorlijk de fusion kant op gaan. Hier tegenover staat een bijna acht minuten ambient stuk (‘Sakte’) dat veel van je aandacht vergt, maar zijn momenten heeft. Kortom, zo heeft I.E. heel veel facetten te bieden van de bovengenoemde genres, maar is het in geen enkel hokje te plaatsen. Het levert zonder meer een bijzondere plaat op.
Bugge Wesseltoft - Somewhere In Between‘Somewhere In Between’ is niet alleen de titel van het openingsnummer van het...
Anne-Marie Giortz - Capital Punishment For Cars De zestig jaar naderen en met een uitermate fris album op de proppen komen:...